Waardeloos die werkvergunning!

Zo, het restaurant begint inmiddels echt vormen aan te nemen van een restaurant. De laatste muurtjes worden geverfd, de keukenmachine`s aangesloten, schilderijen opgehangen en planten in de bakken. Gisteren ben ik met Yvonne op een planten-ramble gegaan. Allebei op de fiets, schop mee, en onderweg allerlei planten inladen. Eerst gingen we op zoek naar een enorme heoeveelheid Olifanten-oor, een joekel van een plant die nog grotere vormen kan aannemen. Nadat we die allemaal langs de kant van de weg hadden liggen, brachten we een bezoekje aan het Smithsonian, waar we van de bewaker de tuin in mochten en we beestachtig huis hebben gehouden. Toen de taxi wegreed met onze planten, leek het wel een kleine jungle die het Smithsonian achter zich liet. Al deze planten stuurden we naar El Pargo Rojo, waar Nicole aan het landscapen was. Nu hebben we dus in een dagje tijd een tuin vol met planten die ons niks gekost hebben! Dat maakt tuinieren toch wel errug leuk. Alle mensen die langslopne willen weten wanneer we nou open gaan en of we een groot feest gaan hebben. Ik denk met alle mensen die vragen over hoe, wat, waar en wanneer, hebben we die toko zo al volzitten. Iedereen wilt Bernards eten, na die lange tijd dat hij dicht is geweest! En het restaurant ziet er ook nog eens heel erg mooi uit! Ja die werkvergunning. We zijn dus met z`n drietjes naar Chanquinola geweest, om te praten met het ministerie del trabajo (werk). Daar kregen we te horen dat ik kan solliciteren voor een werkvergunning binnen de 10% regeling. Dat betekent dat er een buitenlander mag werken om zaken waar te nemen, op 10 panamesen die werken. De andere dames kunnen wel solliciteren, maar is minder waarschijnlijk dat ze de permid ook daadwerkelijk krijgen. Nicole wilt trouwen, en als ze dat doet wordt het makkelijker. Het kereltje dat hier rondliep, begon wat te grappen over trouwen met Yvonne, dat ze anders wel met hem kon trouwen. Uiteindelijk werden we uitgenodigd in zijn kantoor, en vertelde hij ons dat hij het district-hoofd is, en dat we dit probleem ook op minder legale, maar effectievere wijze kunnen aanpakken (?). We kunnen de aanvraag voor de werk-vergunning in werking zetten met een advocaat. We krijgen dan een mooi geplastificeerd papier met stempels etc, en als de inspectie komt dan kunnen we die overhandigen. Als de inspectie moelijk doet, dan bellen ons mannetje op het ministerie en hij zegt dan dat het goed zit en dat ze ons met rust moeten laten. Dan moet daarmee de kous af zijn. Als je op zo`n manier betaald, kun je dus voor een leven lang bezig zijn met een zogenaamde aanvraag, lang leve de corruptie! Inmiddels is onze advocate dan wel bezig om de aanvraag legaal te maken, wat na het verkrijgen van alle benodigde papieren, ongeveer 4 maanden in beslag gaat nemen. Als alles dan lukt, krijg je een werkvergunning voor 1 jaar. Voor dit jaar plus het proces, kun je werken, maar moeten we wel $600 p.p. betalen. Ik twijfel over wat te doen. Dit zaaakje stinkt naar de misdaad, maar als ik wil werken dan moet het wel gebeuren, en erger nog, die gluiperd op het ministerie weet nu dat er zoveel buitenlanders zitten in de Pargo Rojo. Als nu niemand die machine in werking zet wordt hij natuurlijk pissig omdat ie niks verdient, en staan ze als eerst bij ons op de stoep... Oh, oh, wat een problemen! Nog even over de sleurhut (lees verhaal over sleurhut) van Raùl, want die is niet meer. Raùl had dus die kippen-toko gehuurd met een contract van 13 maanden. Drie maanden huur had hij vooraf betaald, dat was $750. Na die drie maanden zou hij een percentage van de winst moeten afstaan aan de eigenaar, maar die constructie begreep ik al niet vanaf moment èèn! Maargoed, na 1,5 maand heeft die eigenaar besloten dat ie het wel weer welletjes vond, dat gerommel in zijn sleurhut, dus hij sloeg de sloten van de deur af en stond zelf weer als vanouds achter zijn bakplaat. Toen Raùl aankwam, kregen ze ruzie wat bijna op een handgemeen uitdraaide, en toen heeft Raùl aangifte gedaan bij de politie. Om werkelijk een zaak te maken, moest hij naar het Alcalde komen met een advocaat, waar hij het geld niet voor had. Zodoende is het helaas-pindakaas voor hem, en lekker makkelijk voor die eikel. Nu kwam van de week de corrigidor naar Raùl toe, en vroeg hem om zijn contract en alle papieren nog eens langs te brengen. Ze zijn ws bezig met iets anders tegen hem, dus nemen ze dit mee. Maargoed, we zien wel of hier nog iets goeds uit voortkomt. Raùl wil in elk geval niks meer te maken hebben met die toko, maar als hij zijn 1,5 maand huur terug kan krijgen, dan zou dat natuurlijk geweldig zijn. Nou, laatste news-flash: ik heb een nieuwe mobiel, want de mijne had geen bereik als ik thuis was, en dat schiet niet erg op uiteraard. Nu heb ik er eentje met een ander netwerk en die werkt als een tierelier. Mijn nummer is: 00-507-64820113. (En als je voor 13 cent per minuut wilt bellen, vanaf een vaste lijn, dan bel je met 0900-1700!). Nou dat was weer wat wel en wee! Liefs van jenny

Viva Bocas!

Zo, inmiddels alweer twee weken terug in Panama`s Paradise, en wat vliegt de tijd! Het is fijn om weer terug te zijn. Had wel een week nodig om te a-klimatiseren, maar inmiddels ben ik zover. Het weerzien met Raùl, waar ik best tegenop zag, is me alles meegevallen. We wonen gewoon weer samen en zijn verder gegaan waar we gebleven waren. De maanden dat we niet samen waren hebben we allebei nodig gehad om onze gedachten en gevoelens helder te krijgen, en ik heb het idee dat het allemaal goed zit. Een pak van mijn hart, kan ik je zeggen. Ikzelf kwam aan op vrijdag, en mijn koffers die ik donderdag al met het vliegtuig mee had gestuurd, kwamen uiteindelijk op zondag aan. Die zondag was dus net als Sinterklaas: kadootjes openmaken, lekkere dingetjes etc. De computer kwam uiteindelijk pas op woensdag aan, waar ik van baalde als een stekker, maar toen wist ik nog niet welke teleurstelling me te wachten stond bij Cable & Wireless. Nu ik zo`n bling-bling-computer heb, moet ik natuurlijk een internet-aansluiting hebben. Dat kan niet moeilijk zijn, zullen jullie denken, maar de realiteit in Bocas is anders, believe me! Bij Cable & Wireless kregen we dus te horen dat er momenteel geen lijnen beschikbaar zijn, omdat de maar liefst 300 lijnen die ze hebben, inmiddels in gebruik zijn. Dus, in januari gaan ze beginnen met een uitbreiding van het net, maar dat gaat natuurlijk niet van de een op andere dag. Dus voorlopig ziet het er niet naaruit dat ik kan skypen, laat staan een email versturen vanaf mijn hutje in Saigon, helaas! Inmiddels had ik wel een verherbouwer in mijn huis om de computer-tafel te maken. Eerste dag slaat hij een enorm gat in mijn gips-platen muurtje, en de tweede dag, als hij bezig is een beveilinging aan te brengen voor het raam, breekt hij het enige glazen ruitje in huis dat ik rijk ben! Gracias! Maargoed, hij dus met cement in de weer voor de muur, en nu moet eerst de muur weer geverfd worden voordat het tafelblad erop kan. Godogod, wat een toestand! Gelukkig kon ik mijn energie kwijt in het zaaien van al mijn bloembollen. Daarnaast heb ik ook abuelo aan het werk gezet, en heeft hij voor mij twee grote bloembakken getimmerd waar ik mijn kruiden- en tomatentuintje van ga maken. De tuin staat er trouwens prachtig bij: planten zijn gegroeid en de hibiscussen hebben prachtige grote bloemen waar allemaal kolibrietjes om vechten! Ook Bernard is weer terug uit de states en is bezig met het openen van een groot restaurant in Bocas. Hij zegt dat ik de mananger ben, maar hoe dat allemaal vorm gaat aannemen, zien we dan wel weer. Op dit moment is het nog een zooitje, maar het gaat zeker een succes worden, Bernard kennende. Het enige opstakel is de work-permid. Nu we op het hoofd-eiland zitten, zijn we veel gevoeliger voor controle, en in principe mag er maar 1 buitenlander werken op 10 panamezen. Oeps! Maargoed, morgen gaan we naar Chanquinalga om te kijken wat we kunnen doen aan dit probleem. Ik heb weinig hoop, maar Bernard zegt dat ie hoe dan ook met mij wilt werken, dus dat is in elk geval prettig. Nicole, een amerikaanse die ook al in de oude Pargo Rojo werkte, gaat binnenkort trouwen met haar panamese vriend, dus dat is dan kat in het bakkie, voor haar tenminste. Misschien moet ik dat dan ook maar doen, of ik investeer voor $40.000 of raak zwanger, een van deze drie oplossingen maakt korte metten met die permid... Aahhh! Nee, onzin, we zien wel waar het schip strandt. Voorlopig blijf ik dus op het eiland, eerst dit restaurant van de grond, en daarna zien we wel weer verder met die reizen. Mijn enquetes van afgelopen reizen zijn in elk geval goed uitgepakt! Yahoo! En, what else is new? Ik heb een surfplank geleend en ben gewoon al twee keer wezen surfen de afgelopen week. Twee keer is niks, ik kan dus niet veel meer dan peddelen, maar ik ga er wel energie in stoppen om het nu eindelijk te leren!

Lekker zwetuh!

Zo, dat was me een zware bevalling! Na de groep gisteren afgeleverd te hebben op het vliegveld, kon mijn eigen sjouw-avontuur beginnen. Toen zij allemaal aan het inchecken waren, zette ik mijn koffer (plus knots van een passpiegel) op de weegschaal, die spontaan 35 kilo aansloeg. Stressen natuurlijk, want over het algemeen mag je twee koffers meeslepen van 22 kilo per stuk. Een collega van me kon even op mijn hutkoffer passen terwijl ik een sprintje trok naar Copa-airlines. Aldaar vertelde mijn nieuwe grote vriend dat ik maar liefts 2 koffers mocht meenemen van 34 kilo per stuk. Je begrijpt, een pak van mijn hart. Dus aangekomen in het hotel begon ik als een pijl uit een boog mijn hele hebben en houden te herorganiseren. Alle zware dingen (kookboeken, kruiden, hagelslagblikjes van de koningin en bloembollen etc.) propte ik in mijn handbaggage-rugzak, om alsnog al die extra kilo's mee te smokkelen. Om 3.30 's morgens reed de taxi voor en kon de grote stunt gaan beginnen. Que kilo's verliep alles van een leien dakkie. Ware het niet dat deze jongeman begon te zeuren over de spiegel die een halve meter uit mijn koffer hing. Die kon ie zo niet inchecken. Als ik hem bij hem zou inchecken moest dat gaan als extra stuk baggage, á $104. Beetje jammer, dus hij raadde mij aan om gewoon door de douane heen te gaan en maar af te wachten wat er zou gebeuren. Dat leek me de moeite van het proberen waard, dus liep ik daar ´s morgens met een loeizware handbaggage en een passpiegel het halve vliegeveld af te struinen. Maar, groot nieuws: alles ging goed, niks geen extra kosten, dus ik mag mezelf in mijn handjes knijpen. Aangekomen in Panamá ben ik gelijk naar het kleine binnenlandse vliegveld gereden, en heb ik al mijn baggage meegestuurd als cargo, wat uiteindelijk ook maar $28 kostte. Nou denken jullie natuurlijk dat ik eerst even ging bijkomen, maar nee hoor, toen begon de ellende pas. Volgende missie was de aanschaf van een computer. Hele stad door, zaak in en uit. In de eerste winkel uiteindelijk toch de beste keuzes, zul je altijd zien. Maar wat een twijfels zeg, ben ik niet gewend van mijzelf. Hadden keuze uit twee HP´s, een met DVD en CD brander, 256 KB, 80 GB, maar met Celeron. Andere was dus ook een HP, zonder brander, 256 KB, 40 GB, maar een pentium 4. Aaahh, ik werd er gek van want ik heb nu al vaker gehoord dat Celeron sucks en dat Pentium véééél beter is. Maar die brander sprak me zo aan, zeker met het plan dat nog in mijn achterhoofd spookt om een internet-cafeetje te beginnen bij ons thuis. En natuurlijk zijn die verkopers goed in het ompraten van twijfelaars zoals ik, dusse kreeg ik te horen dat zolang ik geen architect ben, ik genoeg heb aan deze Celeron. Dusse dat heb ik uiteindelijk maar gedaan, maar ik zit nog steeds op het puntje van mijn stoel van de zenuwen die deze slopende koop met zich meebracht. Heb al met al in deze winkel wel 3 uur lopen wikken en wegen, zeker met 10 verschillende klanten de voor- en tegens lopen afwegen, een keer naar Raúl gebeld met de telefoon van een vreemde, en nog kwam ik er haast niet uit. Dusse ik hoop dat jullie denken dat het een wijs besluit is geweest, deze aankoop. Als jullie dat denken, laat het me dan maar weten. Als jullie je nu voor je kop slaan, houd dan wijselijk je mond! Hoe dan ook: Ik heb voor het eerst in mijn leven een computer gekocht!!! Voel me zomaar een beetje volwassen! Dusse: nog maar eventjes en ik kan lekker met jullie Skypen!!!! Yahoo!

Zo, inmiddels weer in Acapulco en de laatste reis is bijna achter de rug. Op stap met een groepje van 14 man, lekkere afsluiting van zes weken werken. Merkte aan mezelf dat ik moe begon te worden, vodn het moeilijk om stukjes informatie te geven en haalde alles door elkaar. Gelukkig hadden we wel de mazzel om op alle lokaties goede lokale gidsen mee op pad te nemen, dan kijgen de mesne toch alles te horen waar ze recht op hebben. In Mexico-stad ging Ellen met ons mee, een echte spraakwaterval. Ook bezochten we de Basiliek van de Guadalupe, waar ik zowaar een mooie foto van genomen heb. Het is een hele gewaarwording, een kerk waar 60.000 mensen inpassen, en een lopende band onder het hoofdaltaar door, om een kruisje te slaan voor de moeder van alle Mexicanen. Gelukkig werden we deze keer als groep wel op tijd wakker gebeld zoals het hoort, dus we hadden ruim de tijd om door Puebla heen te lopen. Puebla is de stad van de engelen, tegeltjes en kerken. Eigenlijk ook van de schoenen-winkels want die zie je echt overal. Wat mij telkens weer opvalt, is dat ze zulke mooie ramen hebben. En de kleuren, fantastisch! ¨Elke reis iets nieuws!¨: is en blijft mijn motto! Deze reis gebeurde het eindelijk! Er zijn genoeg deelnemers voor Yaxchilan en Bonampak, twee archeologische zones van Maya-steden. Yaxchilan is maar deels blootgelegd en Bonampak is vooral bekend om zijn frescos, muurschilderingen van de adel van Bonampak. Heel interessant, en een schitterende dag! We beklommen het paleis, en via de achterkant kwamen we uit bij bij een andere groep bouwwerken, waar we slingerapen van heel dichtbij zagen. Ik had in Yaxchilan nog wel uren kunnen rondlopen, zoveel te zien en die schitterende natuur! Voor mij het absolute hoogtepunt van de vakantie. Ook hadden de mensen zoveel geluk om Aqua Azul blauw, ipv van chocolate te zien! En diezelfde avond bij Madre Tierra gegeten met de groep! Jammer dat Ruth er nu niet was, maar moest wel even aan haar denken hoor! Naar San Juan Chamula ging dit keer Christina, de belgische, met ons mee. We bezoeken dan de katholieke kerk, die meer indiaanse gebruiken laat zien dan dat de Paus voor mogelijk kan houden. Veelvoorkomende gebruiksvoorwerpen in de kerk zijn: kippen, eieren, kaarsen, cola en een zelfgebrouwen bocht! En missen worden er niet gehouden, eens in de maand worden er kinderen gedoopt, maar daar houdt het dan wel bij op. In Zinacantan bezoeken we de familie van Lorenza. Haar dochtertje is een copie van haar, zo`n schattig bekkie. ¨Geef Jenny eens een kus!¨ zegt Lorenza tegen Maria. Het is dat het moet, en ze is wel een beetje verlegen, maar dan krijg ik er toch een! De Cañon de Sumidero is eindelijk weer helemaal bevaarbaar. De afgelopen maand zijn zowel leger als allerlei vrijwilligers druk in de weer geweest om de kloof vrij te maken van bomen en ander afval, dat er door de orkanen in terecht is gekomen. Onderweg zien we krokodillen, apen en vooral veel zwarte gieren. De mensen genieten en we hebben een heerlijk zonnetje, dan lul je toch niet meer! Als we in Tehuantepec aankomen, nemen we Carromoto`s (scheur/vee-wagentjes) naar het hotel, altijd lachen! `s Morgens als ik mijn kamer uiloop, ben ik onder de indruk van het mooie landschap dat voor mij ligt. Palmbomen doen het altijd goed! Vervolgens staan ons twee nachten te wachten in Oaxaca. Alsof ik nog niet genoeg baggage heb mee te zeulen, koop ik op de markt nog wat tassies annie, voor de dames van de Pargo Rojo. Kan straks natuurlijk niet met lege handen aankomen. Inmiddels verwachten ze al dat ik iets voor ze meeneem, wat natuurlijk ook hardstikke leuk is. Die indiaanse dames vinden alles leuk, zijn net kraaien, hardstikke dankbaar werk dus! Als we `s morgens om 6 uur vertrekken naar Taxco, maken we eerst een pit-stop bij de spiegels! Eindelijk koop ik voor mezelf een lel van een passpiegel. Probeer in de laatste plaats te denken aan hoe ik dat straks allemaal ga vervoeren, si nu nergens goed voor, bezorgd me hooguit slapeloze nachten! Lunchen doen we in de kippenstraat, niks mis mee zo`n pollo van de BBQ. Als we onze weg vervolgen, schiet de deur van de bus opeens open en zit ik middenin een windhoos. Rufino, de chauffeur, is een beetje doof dus heeft nog niks in de gaten, maar als ik hem op zijn schouder tik en vraag of ie de duer wilt dichtdoen, heeft ie ogen als schoteltjes. De bus aan de kant van de weg en blijkt ie niet meer verder te kunnen. Gelukkig zijn de chauffeurs onder elkaar erg solidair, dusse binnen no-time krijgen we een lift van een andere zwitserse groep. Arriveren we uiteindelijk toch nog op tijd voor het sluiten van de zilverwinkels in Taxco. Uitzicht vanuit de hotelkamers is hermosa! Vanavond dus bonte avond met de mensen. Gaan we naar de Quebrada-rots, waar de duikers van 25 meter naar beneden springen en hun inmiddels ook in films, beroemde stunts vertonen. Daarna eten in een restaurant met mooi uitzicht over de baai, en dan is het woensdag tijd om weer richting Mexico-stad te vertrekken! Donderdag om 6 uur `s morgens vetrek ik zelf weer naar Panamà-city. Blijf daar eerst nog een paar dagen om bij te komen en een computer te kopen. Kan ik eindelijk ook met Skype belluh! Nou doei doei! Jenny

Ere-gast in San Cristobal!

Zo, inmiddels zit ik weer in Oaxaca en ben ik ongeveer op de helft van mijn reis-marathon. Na die te gekke single-reis, merk ik dat ik ergens teveel energie heb verbruikt en dat ik zo langzamerhand een beetje moe begin te worden. Gelukkig blijven we hier twee nachten en we zijn alweer bijna in Acapulco, waar ik lekker met mijn voeten in het zand kan ploffen, heerlijk! Maarre wat een geweldige onderbreking van mijn reis had ik in San Cristobal. Toen we aankwamen in het hotel lag er in de receptie al een briefje met een bekend handschrift voor me klaar: ¨Ik heb een massage, zie je later!¨. Ik moest nog als een pijl uit een boog achter mijn gids voor morgen aan, want die had nog niet bevestigd dat hij met ons mee zou gaan. Toen ik terugkwam was de sleutel al afgehaald, en toen ik aanklopte op de kamer, werd er opengedaan door..... Ruth!!! Ruth is namelijk een maand op vakantie in Guatamala en we hadden besloten dat we elkaar zouden treffen in San Cristobal, wat we drie jaar geleden hadden misgelopen. Drie jaar geleden rolden we namelijk na een hachtelijk avontuur in Oaxaca uit de bus in dit plaatsje, maar we hadden al kaartjes voor de bus naar Palenque. Toen we even rondliepen in San Cristobal vernamen we snel dat we een fout hadden begaan, hier zouden we namelijk met gemak een tijdje hebben kunnen toeven. O well, als je aan het reizen bent dan moet je keuzes maken, en zo zie je maar weer, geduld is een schone zaak! Dusse die avond zijn we met de groep gaan eten en daarna hebben we in het hotel nog een tijdje liggen kletsen en blauwbekken, zo koud was het! Volgende dag zijn we naar de twee indianen-dorpjes gegaan met de groep, en de middag hadden we vrij om samen door het stadje te slenteren en in de kroeg te hangen! Het was zo gezellig, fijn om weer even samen te zijn! En het leukste komt nog: Ruth heeft et plan gevat om in aug of sept in Guatamal te gaan wonen! Dat goede vooruitzichten, zou zo fijn zijn om een vriendin in de buurt te hebben! Maar aan alles komt een eind, dus moesten we naar twee dagen weer afscheid nemen. Nou ja, we`ll see each other soon!

Zo! Wat was dat lekker inkomen na mijn goede tijd in Nederland! Eerste Single-reis is inmiddels alweer een paar dagen achter de rug, en het was super! Een volle groep van 20, en gezellig dat het was! Wederom was ik de jongste van het stel, dat lijkt meer regel dan uitzondering te zijn in Mexico. Maar dat kon de pret niet drukken, want wat een rielexte mensen. Ook gewerkt aan mijn motto: ¨Elke reis iets nieuws proberen¨. Op het meer van Catemaco hebben we een bezoek gebracht aan een alternatief resort, waar olmeekse sculpturen staan opgesteld langs een glibberig natuurpaadje. Hoogtepunt was het optinonele moddermasker dat we op ons gezicht gesmeerd kregen. Daarna hadden ze van blaadjes natuurlijke bekertjes gemaakt en kregen we verkwikkend bronwater aangeboden. Daarna zijn we natuurlijk net als altijd even langs die dikke apen gevaren, maar dat was een extraatje. Veel beter die tour zo! Andere nieuwe ervaring deze reis was het ¨Hotel de paso¨. Het hotel in Tehuantepec was volgeboekt, dus kregen alle chauffeurs en gidsen een andere hotel net om de hoek. Toen we met de taxi kwamen aanrijden vermoedde ik al wat. We hadden allemaal een garage-box naast onze kamers, en een luikje om van buiten wat door te geven naar binnen. Eenmaal in mijn kamer zag ik in eerste instantie een tissue-box naast mijn bed hangen van Kimberly-Clarck, pas daarna bespeurde ik de enorme spiegel boven mijn bed. De doorslag van mijn discovery drong pas volledig tot mij door toen ik de tv aanzette en er van de vier kanalen twee keiharde porno vertoonden. Aha, dat is dus een Hotel de paso! Nou, zo maak je ook steeds weer wat nieuws mee!

Terug in Mexico!

Zo, jahoor! Ik ben weer terug in Mexico-stad en ik heb de afgelopen maand beter weer gehad in Nederland dan dat ik nu hier heb. Ach ja, het heet niet voor niks regenseizoen, en Stan heeft zo ook zijn bijdrage geleverd aan de hoeveelheid regen die hier gevallen is de afgelopen week. Maar aangezien het allemaal zo lekker is geweest in NL, is er geen reden tot klagen.Gisteren heeft Susan mij naar Schiphol gebracht. Heb ik mijn koffers ingecheckt en ben ik met de trein alsnog even naar Amsterdam gegaan voor wat laatste inkopen. Had een ventje bij de Palenque Ruines beloofd een shirtje van Nederland mee te nemen. En ook sprak ik Raul de avond voor vertrek, die lichtelijk gepikeerd was dat ik altijd een shirtje voor hem meeneem van Cancun, Corona en Guatamateeks bier, maar van amsterdam hooo maar. Dus dat ben ik toch nog snel even gaan halen. Uiteindelijk ingecheckt en bleek ik naast een dikke kerel te zitten die al voor het opstijgen in slaap viel en begon over te hellen naar mij toe! Grrr. Ik heb hem maar gelijk een zet gegeven, lekker uit mijn persoonlijke ruimte blijven, por favor! Bijna de hele vlucht heb ik geslapen. Wel vreemd dat je met het licht meevliegt, echt donker is anders. Maar een KLM dekentje op je hoofd doet wonderen, ook om je af te sluiten van vervelende buurmannen zowel links als rechts van me. Na landing ben ik met mijn 75 kilo aan baggage gelijk in een taxi gesprongen op weg naar het hotel. Daar stond nog een grote doos op mij te wachten met alle zooi die ik had achter gelaten voordat ik naar NL vertrok. Dat wordt me wat zometeen, als ik met al mijn zooi naar Bocas ga.... Maarre eerst nog 6 weken aan de slag. Gelukkig begin ik met een single-groep, alleen een beetje jammer dat ik geen alcohol mag nuttigen met mijn medicijnen van 150 euro.... Nou dat was het weer!

rrruthje!!!

Liefste Ruth! Bij dezewil ik je nog even laten weten wat voor een super-vriendin ik je vind. Ik ben zo blij dat ik je ooit heb leren kennen, en dat je na al die jaren nog steeds gewoon Ruth bent, waarmee je kan lachen, huilen, ouwehoeren en serieus kan zijn! Helemaal blij ben ik met je! En ik heb zometeen ook erg veel zin om na drie jaar weer met je door Mexico te stappen. Dankzij jou ben ik in dit deel van de wereld terecht gekomen, zelf had ik daar nooit aan gedacht, laat staan Central America (where the fuck???)! Weet je nog toen we van bus overstapten in San Cristobal de las casas. Kwamen we er ineens achter dat het zomaar toch best een grappig stadje was. En nu krijgen we eindelijk de kans om het samen te gaan verkennen! Yahoo! Ik vond het ook erg gezellig om het eerste weekend van mijn vakantie met jou door te brengen in Amsterdam, en de afsluiting bij de Garlic Queen was ook een hoogtepunt van mijn vakantie in NL. Je bent een vriendin uit duizenden! Ben benieuwd hoe alles zometeen zal verlopen in Guatamala, maar jij komt er wel in het leven. Dat heb je nou keer op keer weer bewezen! Dag lieverd, nos vemos pronto! Te amo!

Julia & Jesse

Hier presenteer ik mijn liefste nichtje Julia en neeftje Jesse.... Wat een aanwinst voor de familie zeg. Ik heb met volle teugen van ze genoten. Jesse had ik nog niet eerder gezien, vorige keer dat ik in NL was, was Marjolein nog zwanger van deze kleine druktemaker. Leuk om te zien hoe anders Julia en Jesse zijn als kleintjes. Julia is zo lief, rustig en luistert goed (uitzonderingen daar gelaten: ook deze kleine braverik wordt zonder pardon op de gang gezet als ze de grenzen van haar ouders test). Maar Jesse, wat een bulldozer, als ie weer komt aangetijgerd door de kamer met heuse snelheden. De vissenkom staat nu nog binnen handbereik maar ik ben benieuwd hoe lang die staande houdt. Ook de computer en video zijn interessant speelgoed voor dit ventje. Kleine electricien, dat heeft ie zeker niet van mijn broer. Julia is woensdag voor het eerst naar de kleuterschool geweest voor een dagje meekijken en wennen. Mijn broer is op woensdag thuis en hij bracht haar naar school. ¨Ik zal je missen!¨: zei hij bij het afscheid nemen. ¨Ik jou niet!¨zei ze en vertrok richting poppenhoek. Zo, zo snel worden ze dus groot. Zo groot wordt ze al dat ze met gewoon tante Jenny noemde! haha. Maar hardstikkeleuk die kinderen, op een goede dag hoop ik zelf zo´n gezellig bedrijfje thuis te hebben. Maar voorlopig nog niet, want het zijn echte handenbindertjes, ze maken herrie en je blijft achter ze opruimen. Zo realistisch is mijn beeld nu wel geworden! Dusse voorlopig blijf ik nog even reizen en genieten. Zo´n gezinnetje kan altijd nog! Jaa toch niet dan! Liefs van Jenny

Viva Holanda!

Jaa hoor, inmiddels alweer twee en een halve week in Nederland en wat vliegt de tijd. Begin nu alweer met aftellen, en shit wat ga ik nog een hoop doen. Alleen maar leuke dingen gelukkig, en zo is de hele vakantie verlopen. Ik heb een hoop mooie dingen meegemaakt. Eerste zaterdag in Amsterdam met Ruth gelijk de vuurdoop. Op de fiets, al die drukte en die snelheid vooral, voelde me een provinciaaltje uit de polder. En dan mijn bezoekjes aan Enkhuizen bij nichtjes Pam en Marieke. Laatste keer dat ik Pam zag was ze nicht en nu is ze ineens ook een moeder geworden. Zo'n rare gewaarwording, maar oook heel natuurlijk. En dan mijn broer: die heeft een heel gezinnetje, een bedrijf thuis dat ze met z'n allen in liefdevol en natuurlijk runnen. Iedereen die zijn eigen ding blijft doen: Marjolein gitaarles, Emiel zijn sport, Julia haar welpjes en Jesse die de computer aanzet, allemaal in harmonie met elkaar, een georganiseerde chaos. Julia die bijna naar de kleuterschool gaat, Jesse die net een jaar is en van alles ineens gaat doen. Heel leuk om allemaal te zien. Hij is gek op eten, van sliertjes tot bonen, van brood tot vissticks, en als ie geen bordje krijgt, dan is ie niet blij. Hij kan geduldig bezig zijn met lettertjes in een bakje te doen, maar blijft afentoe uithalen naar die blaadjes van die plant die op tafel staat. Emiel die bekaf is, een baan en gezin: "bij piepen op de gang!". Samen met Herman een bezoek gebracht aan oma Losser, een klassieker: zelfgestookte borreltjes drinken, om 7 uur 's morgen s in het zwembad (maar sjeesus wat is dat water koud, kinder- en revalidatiebadje is beter uit te houden) en fietsen langs de Dinkel 's middags. Heerlijk genoten van oma's eten: het soepie vooraf, balletje gehakt, de gestoofte peertjes voor erbij en "Vort dur met!", mmhhh. Toch fijn dat sommige dingen altijd bij het oude blijven! Had wel veel langer bij oma willen blijven, maar werd door Herman op de trein gezet op weg naar Mariska in Arnhem. In de tijd dat ik weg ben, is ze de ware tegengekomen, getrouwd en heeft ze een huis gekocht. Dat vroeg om een inwijding, een feestje, en dat werd het ook want diezelfde avond werd Ilja werd 31. Lekker zitten bijkletsen, een heel goed samenzijn! Kreeg van Mariska een heel lief boekje over vriendschappen, met een persoonlijke krabbel over de waarde van de onze. Dat raakt me, ben er heel blij mee dat die gevoelens na tien jaar nog steeds wederzijds zijn. Ook Sigrid en Groningen weer verblijd met een bezoek. Sigrid blijft mijn zusje, mijn lieve schat!Heerlijk om bij haar te zijn. Jammer dat we genoegen moesten nemen met een bliksembezoek, maar we zitten in elkaars systeem en zo zijn we altijd dichtbij. Woensdag, traditie sinds jaar en dag, hebben we met de familie Rolink gegeten in Houten. Ruth kwam ook gezellig die kant op en samen hebben we uit een potje Indiaans gekookt. Wat een leuke en lieve familie en vriendinnen heb ik, voel me gezegend! En ook bij Susan is het heel fijn! Ze is heel lief en verzorgd me en verwend me enorm! Ook daar geniet ik van! Dus al met al, om tot een slot te komen: Mijn vakantie in Nederland is voor de volle 100% geslaagd! Ik geniet met volle teugen, en bijna alles was rozengeur en maneschijn! Dank jullie wel allemaal! Ik kom graag bij u terug!

Sleurhut in het park!

Aan alles komt een eind, zo dus ook aan mijn 10 vrije dagen in Bocas. Morgen om vijf uur stap ik op het vliegtuig naar Panama-City en kom ik pas weer terug aan het einde van november. De afgelopen dagen zijn we druk in de weer geweest met het afsluiten van een huurcontract van een kip-en patacones-sleurhut op de hoek van het park. We hadden al eerder met deze jongen om de tafel gezeten, maar die onderhandelingen zijn toen afgeketst omdat Raul en ik in crisis lagen. Maar nu alles tussen ons weer rustig is, zijn we weer teruggekomen op deze onderneming. En de conclusie die we allebei hebben getrokken is dat deze plek gewoon succesvol moet zijn! Ookal ben ik er nu niet om me hiermee bezig te houden, Raul is er wel en die zal er zijn handen vol aan hebben. We zien wel hoe het uitpakt allemaal. Als ik na mijn break terugkom naar Bocas, dan zal ik eens kijken in hoeverre ik me hier ook mee ga bezighouden. Maarre ik ben inmiddels natuurlijk een professionele Wrap-koningin dusse zoiets zal het wel gaan worden! Maar nu eerst, nu eerst maar eens aan de slag! Dag me querido Panama, tot laturrr!

Sweet memory`s

Zo, terug in San Josè, en jaa hoor, het regent weer! Vanavond ga ik mijn eerste Koning Aap groep ophalen van het vliegveld, en vervolgens zittenw e drie weken aan elkaar vast en gaan we Costa Rica en Nicaragua onveilig maken. Leuk is dat we tijdens deze reis ook bezoek brengen aan Leon en Isla de Ometepe, en daar ben ik nadat ik met Ruth op stap ben geweest, niet meer geweest. Ik kan me nog goed herinneren dat we in Leon sinterklaas vierden drie jaar geleden. Ik had voor haar een tassie gekochte en kerstlichtjes, op onze hostels a long the way wat op te vrolijken. Uiteindelijk kwamen we met de kerst in Monteverde aan in zo`n onaantrekkelijk hostel, dat we naast onze kerstlichtjes een plaatsje te geven, het hele interieur en de indeling daarvan onder handen hadden genomen. Na deze verbouwing vonden we Monteverde geen uitdaging meer aan, en hadden we een lift zien te scoren met een echtpaar dat we onderweg tegen waren gekomen, en belandden we alsnog in Quepos met de kerst! Wat hebben wij een leuke tijd gehad tijdens deze drie maanden, en wat moet ik vaak aan je denken tijdens mijn reizen, als ik weer ergens terechtkom waar ik met jou al ben geweest. Nu dus binnenkort Leon en Isla de Ometepe, ik hou je op de hoogte. Ik zal zeker wat mensen de vulkaan opsturen, maar ik kom niet verder dan ze uit te zwaaien, zoveel heb ik ook weer geleerd! Maar als deze Koning Apen maar een stukje van de lol zullen hebben die wij hebben gehad tijdens onze, dan zit het allemaal helemaal snor! Ik zal mijn best doen! Maargoed, gisteren dus Panamà verlaten, drie weken zonder mijn huisje en Raùl! In die volgorde, want mijn huisje mis ik altijd vrij snel. Hoe alles met Raùl zal uitpakken, dat zien we gaandeweg wel en op het moment dat ik zometeen terugkom. Ik gef veel om hem en we hebben echt lol samen, mara er zijn bepaalde zaken die me tegenstaan en waar ik verandering in wil zien. Niet per defenitie in deze drie weekjes, maar wel tijdens mijn tournee die ik daarna ga maken. En voor een relatie als de onze, die nog geen jaar aan de gang is, zijn 3 weken, en daarna 3 maanden toch best een hele tijd om alle gedachten en gevoelens op een rijtje te zetten. Als ik na Koning Aap zo thuis kom, heb ik 10 dagen vrij. Daarna vlieg ik naar Mexico voor twee reizen, half september naar Holanda voor een maandje welverdiende vakantie, en daarna weer 6 weken in Mexico, om vervolgens net voor de kerst (in het hoogseizoen) naar Bocas terug te keren. Zo staat mijn planning ervoor, en daar komt Raùl redelijk weinig in voor. Ik heb het zelf zo geplanned, dus neem ik aan dat ik het nodig heb, maar een beetje spannend is het ook wel. Straks kom ik terug en ben ik eruit dat ik met hem wil zijn, en dan heeft hij zo een ander... zul je net zien natuurlijk! Maargoed, tot volgende keer!

Tuintje

Jeetje, wat een tijd geleden dat ik voor het laatst naar deze website heb omgekeken. Steker nog, ik was hem inmiddels allang vergeten, totdat ik ineens een berichtje kreeg van een of andere reactie op mijn site...Mmmmh, altijd leuk om toch nog gelezen te worden. Ik kreeg een reactie van een meid uit NL, die ook deze kant op wilt komen met haar Panameze vriend. Ik kan het in elk geval niet afraden. Zoo, maar hoe staat het leven er inmiddels voor? Ik ben nog steeds helemaal happy met mijn huisje. Raul (mijn vriend) heeft tijdens mijn afwezigheid de vloer onder handen genomen. Alsof er een vloek op heerst, is het ook deze keer niet helemaal verlopen zoals ik het in gedachten had. Ik verwachtte een spiegelglad, egaal vloertje, maar de realiteit is anders uitgepakt. Op bepaalde plekken is de schuurmachine nogal fanatiek gehanteerd, wat een heleboel witte cirkels heeft achtegelaten. Dus niet helemaal wat ik gehoopt had, maar ik kan nu in elk geval met blote voeten lopen, dus een kniesoor die zeurt over de rest.. Verder is mijn nieuwe project de tuin. Er is extra zand gestort, zodat we bij de eerste de beste regenbui niet meer die eeuwige zee voor de deur hebben (Goh, wonen we toch aan het water!!!). Nu kan de echte lol ook beginnen, want plantjes willen met deze extra ondergrond ook beter wortel schieten. Daarnaast, echt superaanwinst: heb een cayuco op de kop getikt voor $5, wat een giller. Een cayuco is een uiteholde boom die de locals hier gebruiken om te vissen. Deze boomstam hebben we groen geverfd en nu zit en zand in en begin ik geleidelijk aan met hem op te vullen met plantjes. Echt groen zijn mijn vingers niet, maar je moet ergens beginnen, jaa toch nie dan? Daarnaast heb ik ook een hele zooi Hibiscussen geplant, we will see hoe dat uitpakt... Maarre op gebied van werk? Kom net terug uit Mexico twee reizen. Leuk om wat meer variatie te hebben, maar mijn hart ligt duidelijk in Costa Rica en de andere landen van Centraal Amerika. Gelukkig, over 4 weken kan ik mijn hart weer ophalen met een drieweekse Koning Aap in Costa Rica. Voor zover, tot het volgende korte relaas. Mzzl

Papa bedankt

Oef, dat is lang geleden dat ik de weg heb gevonden naar mijn bloedeigen website... Imiddels vele avonturen verder, meerendeel alweer vergeten, slechts enkele herinneringen die boven komen drijven en die een plaatsje krijgen in het volgende hoofdstuk van Panama's Paradise.... Mijn laatste avontuur eindigde in Panama-City, shoppend voor de Pargo Rojo met Bernard. Vervolgens pakte ik op moederdag het vliegtuig terug naar Bocas om bij mijn vriendje te kunnen zijn. Hiermee begonnen twee weken van fulltime Bocas, werken in de Pargo Rojo, samen zijn met mijn vriendje en back to some lichaamsbeweging. Kortom, fijn om weer thuis te zijn. In deze dagen stond ook de kerst voor de deur. Zelf heb ik niet zo enorm veel met kerst, heeft waarschijnlijk te maken met ver van mijn familie zijn, want kerst is bij uitstrek een familiefeest, vind ik. Overal doken de kerstlichtjes (liefst met zoveel mogelijk kleur, knipper en het hoogste geluid), stalletjes en kerstbomen op. Mijn buurkindertjes haden het huis ook flink onder handen genomen. Overal hingen strikken, lampjes en kersttakken. Anita mijn buurmeisje wilde weten waarom wij geen boom hadden. Ik zei dat ik voldoende genoot van alle kerstversieringen om ons heen in Bocas en omgeving. Raul daarintegen zou die middag op pad gaan om een of andere kerstversiering in huis te halen, want een kerst zonder kerstversiering dat komt in zijn woordenboek niet voor. En inderdaad hadden we dus op eens een heuse kerstkrans op de deur hangen... Feliz Navidad... Er moest op zijn minst een kadootje komen, want het is maar een keer per jaar kerst. Ik heb een theepot gekregen van metaal, die dus echt reuze handig is want 's avonds is je thee van die ochtend bijna nog steeds warm. Niks mis mee, die theepot! Ik heb Raul een aansteker gegeven in de vorm van een mobiele telefoon. Omdat hij altijd zijn vuur kwijt is en geen mobiele telefoon heeft omdat die in de zee is gevallen. 27 december vertrok in naar San Jose omdat Herman, mijn vader die avond zou aankomen. Na bijna 6 maanden zagen we elkaar weer en dat was een fijn weerzien. Herman had wat versterkends meegenomen van Schiphol, dus zaten we rond middernacht op de plaza de las culturas gezellig van ons borreltje te nippen. Volgende morgen vertrokken we in alle vroegte naar Tortuguero om aldaar van al het natuurschoon van Costa Rica te genieten. December is zogenaamd zomertijd hier in dit deel van de wereld. Een paar maanden geleden bracht mijn vader 6 weken door in Nieuw Zeeland, ook in de zomertijd. Aldaar hadden zij alleen maar regen, en even leek het erop dat het hier geen haar beter zou zijn. Wat een regen zeg, met bakken kwam het uit de lucht. 's Middags in het dorpje rondgelopen en uit pure noodzaak als enigste aankoop een mooie groene poncho gekocht. Volgende morgen om 6 uur zouden we ons eerste boottochtje gaan maken. Toen onze gids op de deur klopte en we de hoeveelheid water die uit de lucht kwam hoorden, bedachten wij ons nog een keer en draaiden ons toen nogmaals om... 's Middags kregen we gelukkig een herkansing en hebben we een tochtje kunnen maken in de zon en op de valreep nog wat wildlife gespot zoals luiaards, brul-en slingerslingerapen, leguanen, toekans en wat ander pluimvee. Bij de lodge zelf hadden ze een kikkervisjes-kraamkamer en hebben we onze camera's kunnen uitproberen op de groene kikkertjes met rode oogjes, wat nog niet gemakkelijk was. Na dit Tortuguero-avontuur vertrokken we naar Bocas, waar we 's avonds met de aller-allerlaatste boot aankwamen. Was leuk om Raul en mijn vader aan elkaar voor te stellen. Zo lang zijn we nog niet samen dus dat vond vooral Raul best een beetje spannend maar het is allemaal goed gegaan en daar twijfelde ik zelf ook helemaal niet aan. Wat ik zelf wel wat lastig vond, is dat ik zo gek ben van Raul, dat ik het moeilijk vond om mijn aandacht te verdelen en daarnaast nog een beetje tijd voor mezelf over te houden. Maargoed, alsof de duivel ermee speelde, alsof Herman een regenwolk boven zijn hoofd heeft hangen die hem overal achtervolgd, hadden we dus in Bocas ook vrijwel de hele week regen. Een dag was het mooi weer en zijn we een tocht gaan maken met de Catamaran, dolfijnen gekeken en gesnorkeld. Zo heeft Herman toch nog een realistisch beeld gekregen van het Panama's Paradise waar ik het altijd over heb... Het vertrek uit Bocas kwam wat sneller en onverwachter dan geplanned. Herman had een artikel meegenomen uit de Volkskrant over een tour op het kanaal, die hij wel wilde maken. Om dit nog voor elkaar te krijgen moesten wij hals-over kop vertrekken met het volgende vliegtuig naar de City. De gids die in dit artikel genoemd werd, is toevallig een kennis van mij. Ik sprak hem op de msn en vertelde hem dat wij die tour zouden gaan maken en dat we deze middag zouden aankomen. Vrijwel direct na de landing werd ik gebeld door hem en kwam hij ons ophalen met de auto... wat een service zeg. Bij het hotel aangekomen, bleken ze vol te zijn, op een reservatie na. Als die lui niet zouden komen opdagen, dan was om 22.00 uur de kamer van ons. Peentjes zwetend, nagelbijtend, een zenuwinzinking nabij, betrokken wij twee over tien onze nieuwe woning! Yahoo! Tour op het kanaal was geslaagd, wederom veel dieren gezien. Zo'n mooi natuurgebied en dan her- en der een boot zo groot als een flatgebouw naast je, heel apart. Ook tijd genomen om het museum van het kanaal te bezichtingen en de Miraflores locks in actie te zien. Laatste keer dat ik hier was met Ruth, bestond het museum nog niet en stelde de sluizen voor mij niet veel meer voor dan de Beatrix-sluit van de Lek in Nieuwegein. Dit keer maakte het geheel toch me indruk op me, misschien omdat ik me nu zoveel meer verbonden voel aan Panama, dat zou zomaar kunnen. Verder nog wat geshopt, Casco Vieja bekeken, uit eten geweest en terug naar het hostal. Daar lag een kaartje voor me klaar van de disco Next waar DJ Paul van Dijk zou optreden. Jaaa, ik blijf natuurlijk wel altijd binding houden met mijn eigen partia. Bij weggaan een Heineken-champagne-emmer kado gehad!!! Hoogtepunt van de avond! Laatste trip met Herman was de barre onderneming, marathon buszitten van Panama-city naar San Jose. Vertrokken om 12 uur 's middags en kwamen om 5 uur 's nachts aan... Nog een paar uurtjes kunnen knorren in een hostal en daar scheiden onze wegen. Ik stapte om 9 uur in een taxi om de bus naar Bocas te halen, terwijl Herman pas om 12 uur op het vliegveld hoefde te zijn. Dit was tevens een van de laatste busverbindingen tussen Costa Rica en San Jose voor bijna een week. Er was zoveel regen gevallen dat er gebieden onder water stonden tot op raam-hoogte. Dat is nog eens wat anders: door het raam kijken of door het raam zwemmen. Daarom is het nu op dit moment zo rustig in Bocas want alle toeristen zijn gedwongen van reisschema's af. Maar wat betreft mijn vakantie met Herman. Ben blij dat mijn vader nu heeft gezien waar ik woon, en wie ik om me heen heb. Hij heeft Raul en Bernard leren kennen en als we het vanaf nu af aan ergens over hebben, dan kan hij zich daar een beeld van vormen. Herman, bedankt voor het komen, ik ben blij dat je er was en hopelijk doen we het nog eens over... Ik hou van je! Liefs van Jenny