Panama`s Paradise Reviews on Tripadvisor

Thursday, November 24, 2005

Lekker zwetuh!

Zo, dat was me een zware bevalling! Na de groep gisteren afgeleverd te hebben op het vliegveld, kon mijn eigen sjouw-avontuur beginnen. Toen zij allemaal aan het inchecken waren, zette ik mijn koffer (plus knots van een passpiegel) op de weegschaal, die spontaan 35 kilo aansloeg. Stressen natuurlijk, want over het algemeen mag je twee koffers meeslepen van 22 kilo per stuk. Een collega van me kon even op mijn hutkoffer passen terwijl ik een sprintje trok naar Copa-airlines. Aldaar vertelde mijn nieuwe grote vriend dat ik maar liefts 2 koffers mocht meenemen van 34 kilo per stuk. Je begrijpt, een pak van mijn hart. Dus aangekomen in het hotel begon ik als een pijl uit een boog mijn hele hebben en houden te herorganiseren. Alle zware dingen (kookboeken, kruiden, hagelslagblikjes van de koningin en bloembollen etc.) propte ik in mijn handbaggage-rugzak, om alsnog al die extra kilo's mee te smokkelen. Om 3.30 's morgens reed de taxi voor en kon de grote stunt gaan beginnen. Que kilo's verliep alles van een leien dakkie. Ware het niet dat deze jongeman begon te zeuren over de spiegel die een halve meter uit mijn koffer hing. Die kon ie zo niet inchecken. Als ik hem bij hem zou inchecken moest dat gaan als extra stuk baggage, á $104. Beetje jammer, dus hij raadde mij aan om gewoon door de douane heen te gaan en maar af te wachten wat er zou gebeuren. Dat leek me de moeite van het proberen waard, dus liep ik daar ´s morgens met een loeizware handbaggage en een passpiegel het halve vliegeveld af te struinen. Maar, groot nieuws: alles ging goed, niks geen extra kosten, dus ik mag mezelf in mijn handjes knijpen. Aangekomen in Panamá ben ik gelijk naar het kleine binnenlandse vliegveld gereden, en heb ik al mijn baggage meegestuurd als cargo, wat uiteindelijk ook maar $28 kostte. Nou denken jullie natuurlijk dat ik eerst even ging bijkomen, maar nee hoor, toen begon de ellende pas. Volgende missie was de aanschaf van een computer. Hele stad door, zaak in en uit. In de eerste winkel uiteindelijk toch de beste keuzes, zul je altijd zien. Maar wat een twijfels zeg, ben ik niet gewend van mijzelf. Hadden keuze uit twee HP´s, een met DVD en CD brander, 256 KB, 80 GB, maar met Celeron. Andere was dus ook een HP, zonder brander, 256 KB, 40 GB, maar een pentium 4. Aaahh, ik werd er gek van want ik heb nu al vaker gehoord dat Celeron sucks en dat Pentium véééél beter is. Maar die brander sprak me zo aan, zeker met het plan dat nog in mijn achterhoofd spookt om een internet-cafeetje te beginnen bij ons thuis. En natuurlijk zijn die verkopers goed in het ompraten van twijfelaars zoals ik, dusse kreeg ik te horen dat zolang ik geen architect ben, ik genoeg heb aan deze Celeron. Dusse dat heb ik uiteindelijk maar gedaan, maar ik zit nog steeds op het puntje van mijn stoel van de zenuwen die deze slopende koop met zich meebracht. Heb al met al in deze winkel wel 3 uur lopen wikken en wegen, zeker met 10 verschillende klanten de voor- en tegens lopen afwegen, een keer naar Raúl gebeld met de telefoon van een vreemde, en nog kwam ik er haast niet uit. Dusse ik hoop dat jullie denken dat het een wijs besluit is geweest, deze aankoop. Als jullie dat denken, laat het me dan maar weten. Als jullie je nu voor je kop slaan, houd dan wijselijk je mond! Hoe dan ook: Ik heb voor het eerst in mijn leven een computer gekocht!!! Voel me zomaar een beetje volwassen! Dusse: nog maar eventjes en ik kan lekker met jullie Skypen!!!! Yahoo!

Tuesday, November 22, 2005

Zo, inmiddels weer in Acapulco en de laatste reis is bijna achter de rug. Op stap met een groepje van 14 man, lekkere afsluiting van zes weken werken. Merkte aan mezelf dat ik moe begon te worden, vodn het moeilijk om stukjes informatie te geven en haalde alles door elkaar. Gelukkig hadden we wel de mazzel om op alle lokaties goede lokale gidsen mee op pad te nemen, dan kijgen de mesne toch alles te horen waar ze recht op hebben. In Mexico-stad ging Ellen met ons mee, een echte spraakwaterval. Ook bezochten we de Basiliek van de Guadalupe, waar ik zowaar een mooie foto van genomen heb. Het is een hele gewaarwording, een kerk waar 60.000 mensen inpassen, en een lopende band onder het hoofdaltaar door, om een kruisje te slaan voor de moeder van alle Mexicanen. Gelukkig werden we deze keer als groep wel op tijd wakker gebeld zoals het hoort, dus we hadden ruim de tijd om door Puebla heen te lopen. Puebla is de stad van de engelen, tegeltjes en kerken. Eigenlijk ook van de schoenen-winkels want die zie je echt overal. Wat mij telkens weer opvalt, is dat ze zulke mooie ramen hebben. En de kleuren, fantastisch! ¨Elke reis iets nieuws!¨: is en blijft mijn motto! Deze reis gebeurde het eindelijk! Er zijn genoeg deelnemers voor Yaxchilan en Bonampak, twee archeologische zones van Maya-steden. Yaxchilan is maar deels blootgelegd en Bonampak is vooral bekend om zijn frescos, muurschilderingen van de adel van Bonampak. Heel interessant, en een schitterende dag! We beklommen het paleis, en via de achterkant kwamen we uit bij bij een andere groep bouwwerken, waar we slingerapen van heel dichtbij zagen. Ik had in Yaxchilan nog wel uren kunnen rondlopen, zoveel te zien en die schitterende natuur! Voor mij het absolute hoogtepunt van de vakantie. Ook hadden de mensen zoveel geluk om Aqua Azul blauw, ipv van chocolate te zien! En diezelfde avond bij Madre Tierra gegeten met de groep! Jammer dat Ruth er nu niet was, maar moest wel even aan haar denken hoor! Naar San Juan Chamula ging dit keer Christina, de belgische, met ons mee. We bezoeken dan de katholieke kerk, die meer indiaanse gebruiken laat zien dan dat de Paus voor mogelijk kan houden. Veelvoorkomende gebruiksvoorwerpen in de kerk zijn: kippen, eieren, kaarsen, cola en een zelfgebrouwen bocht! En missen worden er niet gehouden, eens in de maand worden er kinderen gedoopt, maar daar houdt het dan wel bij op. In Zinacantan bezoeken we de familie van Lorenza. Haar dochtertje is een copie van haar, zo`n schattig bekkie. ¨Geef Jenny eens een kus!¨ zegt Lorenza tegen Maria. Het is dat het moet, en ze is wel een beetje verlegen, maar dan krijg ik er toch een! De Cañon de Sumidero is eindelijk weer helemaal bevaarbaar. De afgelopen maand zijn zowel leger als allerlei vrijwilligers druk in de weer geweest om de kloof vrij te maken van bomen en ander afval, dat er door de orkanen in terecht is gekomen. Onderweg zien we krokodillen, apen en vooral veel zwarte gieren. De mensen genieten en we hebben een heerlijk zonnetje, dan lul je toch niet meer! Als we in Tehuantepec aankomen, nemen we Carromoto`s (scheur/vee-wagentjes) naar het hotel, altijd lachen! `s Morgens als ik mijn kamer uiloop, ben ik onder de indruk van het mooie landschap dat voor mij ligt. Palmbomen doen het altijd goed! Vervolgens staan ons twee nachten te wachten in Oaxaca. Alsof ik nog niet genoeg baggage heb mee te zeulen, koop ik op de markt nog wat tassies annie, voor de dames van de Pargo Rojo. Kan straks natuurlijk niet met lege handen aankomen. Inmiddels verwachten ze al dat ik iets voor ze meeneem, wat natuurlijk ook hardstikke leuk is. Die indiaanse dames vinden alles leuk, zijn net kraaien, hardstikke dankbaar werk dus! Als we `s morgens om 6 uur vertrekken naar Taxco, maken we eerst een pit-stop bij de spiegels! Eindelijk koop ik voor mezelf een lel van een passpiegel. Probeer in de laatste plaats te denken aan hoe ik dat straks allemaal ga vervoeren, si nu nergens goed voor, bezorgd me hooguit slapeloze nachten! Lunchen doen we in de kippenstraat, niks mis mee zo`n pollo van de BBQ. Als we onze weg vervolgen, schiet de deur van de bus opeens open en zit ik middenin een windhoos. Rufino, de chauffeur, is een beetje doof dus heeft nog niks in de gaten, maar als ik hem op zijn schouder tik en vraag of ie de duer wilt dichtdoen, heeft ie ogen als schoteltjes. De bus aan de kant van de weg en blijkt ie niet meer verder te kunnen. Gelukkig zijn de chauffeurs onder elkaar erg solidair, dusse binnen no-time krijgen we een lift van een andere zwitserse groep. Arriveren we uiteindelijk toch nog op tijd voor het sluiten van de zilverwinkels in Taxco. Uitzicht vanuit de hotelkamers is hermosa! Vanavond dus bonte avond met de mensen. Gaan we naar de Quebrada-rots, waar de duikers van 25 meter naar beneden springen en hun inmiddels ook in films, beroemde stunts vertonen. Daarna eten in een restaurant met mooi uitzicht over de baai, en dan is het woensdag tijd om weer richting Mexico-stad te vertrekken! Donderdag om 6 uur `s morgens vetrek ik zelf weer naar Panamà-city. Blijf daar eerst nog een paar dagen om bij te komen en een computer te kopen. Kan ik eindelijk ook met Skype belluh! Nou doei doei! Jenny

Friday, November 04, 2005

Ere-gast in San Cristobal!

Zo, inmiddels zit ik weer in Oaxaca en ben ik ongeveer op de helft van mijn reis-marathon. Na die te gekke single-reis, merk ik dat ik ergens teveel energie heb verbruikt en dat ik zo langzamerhand een beetje moe begin te worden. Gelukkig blijven we hier twee nachten en we zijn alweer bijna in Acapulco, waar ik lekker met mijn voeten in het zand kan ploffen, heerlijk! Maarre wat een geweldige onderbreking van mijn reis had ik in San Cristobal. Toen we aankwamen in het hotel lag er in de receptie al een briefje met een bekend handschrift voor me klaar: ¨Ik heb een massage, zie je later!¨. Ik moest nog als een pijl uit een boog achter mijn gids voor morgen aan, want die had nog niet bevestigd dat hij met ons mee zou gaan. Toen ik terugkwam was de sleutel al afgehaald, en toen ik aanklopte op de kamer, werd er opengedaan door..... Ruth!!! Ruth is namelijk een maand op vakantie in Guatamala en we hadden besloten dat we elkaar zouden treffen in San Cristobal, wat we drie jaar geleden hadden misgelopen. Drie jaar geleden rolden we namelijk na een hachtelijk avontuur in Oaxaca uit de bus in dit plaatsje, maar we hadden al kaartjes voor de bus naar Palenque. Toen we even rondliepen in San Cristobal vernamen we snel dat we een fout hadden begaan, hier zouden we namelijk met gemak een tijdje hebben kunnen toeven. O well, als je aan het reizen bent dan moet je keuzes maken, en zo zie je maar weer, geduld is een schone zaak! Dusse die avond zijn we met de groep gaan eten en daarna hebben we in het hotel nog een tijdje liggen kletsen en blauwbekken, zo koud was het! Volgende dag zijn we naar de twee indianen-dorpjes gegaan met de groep, en de middag hadden we vrij om samen door het stadje te slenteren en in de kroeg te hangen! Het was zo gezellig, fijn om weer even samen te zijn! En het leukste komt nog: Ruth heeft et plan gevat om in aug of sept in Guatamal te gaan wonen! Dat goede vooruitzichten, zou zo fijn zijn om een vriendin in de buurt te hebben! Maar aan alles komt een eind, dus moesten we naar twee dagen weer afscheid nemen. Nou ja, we`ll see each other soon!