Kerstfeest met papa & co!

Zo, na twee weken tijd gehad te hebben om uit te rusten, was zondag toch echt de tijd aangebroken om de hele delegatie van dierbaren op te halen in San Jose. Dit zijn Herman mijn pa, Marian zijn vriendin en Jac haar broer, en, last but not least..... Ruth, mijn lieve, reislustige en avontuurlijke vriendin! Langzaam druppelden we allemaal binnen en hebben we de kerst doorgebracht in San Jose, waar we verwelkomd werden met handen vol confetti in ons gezicht, en ook de straten vol lagen met deze ¨sneeuw¨. Heel apart! De dag van vertrek naar Bocas ging Ruth met de bus en wij heel decadent met het vliegtuig, lekker snel dachten we. Maar nee hoor, net voordat we werden omgeroepen om in te checken, werden we het vliegveld uit gebonjourd want er was een bommelding. Even leek het erop dat Ruth met haar cheap-ass bus eerder zou aankomen dan wij met onze belachelijk dure vlucht, maar uiteindelijk hebben we haar op het nippertje verslagen, wat een gezeur. En wat een geklungel hier in Bocas bij de aduana, die zijn helemaal niet uitgerust voor internationale vluchten en het werk dat daarbij komt kijken, maargoed lekker rustig aan, welkom in Panamà! Natuurlijk zijn we ff gaan kijken hoe mijn fietsen erbij stonden en hebben we zelf een ijzeren ros in gebruik genomen. Eerste aktie was een ritje richting Bocas del Drago, en onderweg zijn we los gegaan en hebben we allerlei planten uit de berm gerukt die we natuurlijk daarna in de tuin geplant hebben! Leuk! In Bocas hebben we het rustig an gedaan, lekker lummelen thuis, een beetje de omliggende eilandjes bezocht en natuurlijk een boottochje gemaakt met de Catamaran van die foute duitser Marcel. Heerlijk was het! Ook hebben we Oud & Nieuw doorgebracht in Bocas. Daar later fotos van!

Bocas Bicis

Oef poef! Moe, maar heerlijk om weer terug te zijn in de wervelstorm die altijd op Bocas heerst! Even een vrij weekje genoten en nu langzaamaan weer aan het werk!Probeer een verfrissend windje door mijn fietsen-bedrijfje heen te blazen. Heb nieuwe bikes besteld in Costa Rica en heb een mooie flyer laten platificeren. Dat was nog wel ff een avontuur, mijn tripje naar Limon, Costa Rica. `s Morgens moest ik op de valreep nog Vincents fiets meegeven die op de laatste seconde nog het vliegtuig in werd gehezen. Door deze toestanden miste ik mijn boot, waardoor ik dikke vertraging opliep. In Limon was het de bedoeling dat ik simpelweg het geld zou overmaken, maar die klungel van de fabriek stuurde me tot vier keer toe foute facturen met allerlei raadselachtige nummertjes, dus dat schoot helemaal niet op. Ik zag mijn plan om in een dag terug te reizen in rook opgaan... Uiteindelijk toch tot het juiste bedrag gekomen en ik blij naar de pin. Was me ff ontgaan dat je maar 3 keer op een dag mag pinnen en dan ook nog eens on-europese bedragen. Dus moest ik zowiezo blijven om de volgende ochtend het restant te pinnen. Maargoed, ik liep daar dus met hangende schouders in Limon rond en besloot chinees te gaan eten in een super foute cantina ¨Kings¨ genaamd. Het eten was lekker, niks mis mee. De ellende begon toen ik het donkere slangenhol dacht te verlaten en het licht weer in wilde stappen. Ik moest een dronke lapzwans passeren, die nietsvermoedend een groene jongen tussen mijn poezelige tenen en slippertje plantte.... jak, blèèèh. Te ranzig, echt heel goor. Gelukkig was ik bijna bij het hotel om die gorigheid af te wassen, en tot mijn grote vreugde viel ik binnen tijdens een episode van de Simpsons, dus mijn leed was snel geleden. Lag ik daar in mijn doorgezakte vogelnest tv te kijken, hoor ik ineens buiten allerlei trommels, kwam er een optocht lang, een desfile noemen ze dat. Ik mezelf uit bed gehesen en over de ballustrade gehangen. Dit soort optochten geven mij altijd een enorme brok in mijn keel en ik word er hardstikke emotioneel van, zo geweldig en opzwepend is die muziek, zo nu niet anders. Nog een extra gevoel van geluk overviel me toen ik zag dat een super-rasta met dreads in zijn baard, en met groezelige kleren als een van de vele daklozen van Limon, de weg vrijmaakte voor de optocht, die al danzend iedereen uit de weg zwaaide met zijn stok. Vervolgens begon het uit het niets te gieten, en ging de desfile gewoon onder een afdak staan waar ze onverstoorbaar verder gingen. Was ik ineens toch wel in mijn nopjes met mijn tripje Limon! En door dit oponthoud heb ik dus ook tijd gehad om mijn flyer te plastificeren. Hij is wel weer cool geworden vind ik, met de fotos en het logo komt ook goed tot zijn recht! Ja ja, ben tevreden. Nu alleen nog de ware werker vinden, die echt van aanpakken weet en geld maakt voor ons beiden, die is tot op de dag de revue nog niet gepasseert, maargoed, dàt gebeurd zowiezo weinig in de regel. Dan verwacht ik ergens vandaag een telefoontje van de schilder, om het over een billboard te hebben. Dat gaat gewoon een zonsondergang worden, zo mooi als je ze alleen op televisie ziet, maar toch echt voorkomen hier op Bocas del Drago! Maargoed, dat zien jullie dan wel weer! Verder komen Herman, Marian en Jac hierheen, en natuurijk die Rrruthje! Wat een feest!

Mexico, mexihihicòòòòò

Heerlijk, wat ben ik uitgerust de afgelopen dagen in Mexico-stad! Ik had grootsts plannen, maar daar is bar-weinig van terecht gekomen. Ik heb het lekker lui aan gedaan, met de grootste inspanning zo ongeveer de straat oversteken op weg naar het internet, en meest opwindende gebeurtenis mijn fantastische aankopen op Ebay. Wat een geweldige uitvinding, geen gezweet meer in pashokjes met veelal teleurstellend resultaat, gewoon met een meetlint achter de computer en ¨Nu kopen!¨. Ik heb natuurlijk ook nog wel een heel klein beetje actie ondernomen. Ik keek op een avond een mexicaanse fim: ¨Amarte duele¨, een modern liefdes verhaal over een rijk meisje en (ja je raadt het reeds) een jongen uit een armer milieu. Net als een van de vele legendes over de onmogelijke liefde tussen een indiaanse prinses die verliefd werd op de prins van een rivaliderende stam, maar dan in de tijd van nu, zeg maar. Maargoed, deze twee tortelduifjes ontmoetten elkaar in een groot winkelcentrum, Plaza santa Fe, dus zat ik daar rechtop in bed: ¨Daar moet ik heen!¨ Dus ik stapte `s morgens vol goede moed naar de bushalte, waar het een grote puinhoop is omdat ze de waterleidingen aan het nakijken zijn, dus de straat ligt overal open. Op een plek hadden ze nieuw cement gestort, maar op z`n ¨manaña manaña¨, stond dat nergens aangegeven. Dus vanuit mijn ooghoek zie ik ineens een man tot aan zijn knieen wegzakken in het natte cement, om zichzelf te bevrijden nog snel drie passen zettend. Ik had het niet meer, als je het ziet in een film dan is het flauw, maar in real life is het een absolute dijenkletser. Allerlei toeschouwers schoten te hulp met hem dingen aan te bieden om het cement van zijn schoenen, broek en sokken af te halen, maar hij zat er zo verslagen bij, met zijn hoofd schuddend en verwensingen prevelend. Nog nalachend stapte ik in een overvol busje, die steeds voller werd, zodat de mensen niet meer voorin konden opstappen. Alle mensen die achter instapten, gaven gewoon hun 2 peso door, die vervolgens door minstens 7 handen ging, en via dezelfde weg kwam hun kaartje terug. Probeer dat maar eens in Nederland, of niet? En alsof dit nog niet genoeg avontuur was, in een busritje naar het winkelcentrum, scheuren we met de bus langs rijen mannen in onderbroek, en vervolgens rijen naakte vrouwen! Die mexicanen hebben altijd wel wat te demonstreren! Niet zo verwonderlijk, want de meeste mexcicanen worden uitgebuit waar ze bijstaan. Maargoed, door al die drukte in de bus kon ik niet zien wat er aan de hand was, al lijkt de boodschap me duidelijk: Wij worden uitgekleed!Jammer dat ik geen camera heb, zeg! Maargoed, vanmiddag maar eens naar het vliegveld om 30 popelende Foxers op te halen! Kan haast niet wachten..... Ciao!

ANWB-reis, toppertje!

Zo, de eerste ANWB reis zit er weer op en ik heb het heerlijk gehad! De groep bestond uit 19 mensen, al met al een gezellige boel. De leeftijden binnen de groep lagen uiteen tussen de 27 en 74 en de meeste mensen zouden qua leeftijd mijn ouders kunnen zijn, maar dat is vaak zo bij Fox. In totaal hebben we ongeveer 4200 km afgelegd, met een binnenlandse vlucht van Tikal naar Guatamala-City en ene grensovergang met een bootje. Al met al hebben we het er goed vanaf gebracht; geen heftige zieken, geen grote materiele verliezen en niet al te groot oponthoud gedurende de hele reis. Verloren voorwerpen bleven beperkt tot een paar schoenen, twee regenjassen en een blouse, die misschien nog boven water komt... Er zijn natuurlijk altijd wel kleine ongelukjes en glijpartijen, zeker met deze generatie... haha. Zo liepen we in San Cristobal en mistte er eentje een stoepje. Zegt een meneer: ¨Dat geeft niks hoor, mijn vrouw heeft ook al op de grond gelegen, ik wacht nu op de tweede keer...¨ En jawel hoor, diezelfde middag glijdt de mevrouw in questie uit over wat los grind, maar de schade bleef beperkt tot wat kleerscheuren. Zelfs tijdens het laatste avondmaal in Acapulco, werd er door de band een polonaise ingezet (jaja, leer hun die Nederlanders kenne...), waar de halve groep op inhaakte. Ook hier werd een afstapje over het hoofd gezien en stortte een dame ter aarde, bijna een tafel meesleurend. Jaja, die polonaise is een afval-race! Oponthoud komt tijdens elke reis voor, de ene keer in de vorm van wegversperringen of werkzaamheden. Een keer hebben we drie uur in de rij gestaan, maar daar ben ik doorheen geslapen. Diezelfde middag stonden we weer in de file voor een zogenaamde demonstratie, dat uiteindelijk niet meer bleek te zijn dan een half afgesloten brug waarbij het verkeer van links en rechts niet gecoordineerd werd, Bienvenidos a Mexico! Gelukkig reden wij het grootste gedeelte van de reis in een 5-sterrren bus, dus daarover geen klachten. Ander verhaal waren de gammele busjes in Guatamala, die door ieder anders werden beleefd. Sommigen vonden het wel lachen, anderen gaan bij Fox klagen dat ze in het vervolg beter helicopters kunnen inzetten (ja Fox: dat lijkt me eigenlijk ook wel leuker!). Lastiger waren de restaurants waar sommige mensen bijna twee uur op hun biefstuk/schoenzooltje zaten te wachten, of waar de stress uitbrak omdat de bus zo zou vertrekken. Ook de hotels werden niet altijd even fantastisch beoordeeld, met uitlopers van ¨Shabby¨ tot een molshol zonder ramen. Maarja, elk land is anders, en als we alles zo goed hebben thuis, dan hoeven we ook niet op vakantie toch? Nee, das is flauw, ik kan wel zeggen dat we een hele leuke reis hebben gehad, met een gezellig groepje mensen bij elkaar. We hadden ook een uitstekende chauf, Gabriel, daar was ook niks mis mee! En, als klapper op de vuurpijl had ik ook nog bezoek van Very Important People: Ruth, mijn liefste vriendinnetje met haar liefde Melvin! Heel toevallig waren we allebei 6 november, de verjaardag van Ruth, in Antiqua, waar we vier jaar geleden met haar verjaardag ook waren! Helaas konden we dit heuglijke weerzien niet vastleggen omdat ook haar camera gestolen was, jammerrr. Met z`n drieen hebben we wat barretjes afgelopen en daarna zijn we nog doorgezakt in mijn hotelkamer. 7 november was een brakke dag, maar we zijn er doorheen gekomen! In Panachajel hebben we afscheid genomen, maar aankomende reis ga ik haar bezoeken in Santa Fe, Atitlan, en daarna komt ze naar Panamà met Oud & Nieuw! Geweldige vooruitzichten! Maargoed, eerste reis zit er weer op, goede fooi gehad (hardstikke bedankt mensen!!!). Nu genieten van een paar vrije dagen! Kus jenny!!!

La locura de la ciudad

Terug in Mexico, en als altijd weer even bruizend! Zondag kwam ik ´s middags aan en ben ik een klein wandelingetje gaan maken naar het Zocalo. Liep door het park Alameda waar overal activeiten gaande waren: live-muziek met danzende mensen, een acrobaat die trucjes afwisselde met break-dance, een spuitbusverver etc. Ook allerlei eetkraampjes: maiskolven op de bbknoei, perro´s caliente (hotdogs) 3 voor 10 peso, tortilla´s, suikerespinnen en nog een heleboel meer. Overal wordt er goed bedoelde rommel verkocht en ik ben me te buiten gegaan aan de illegale dvd´s die hier over de toonbank gaan voor slecht 10 peso ($1), goeie aktie! Zoals altijd is er in Mexico wel een of andere crisis gaande, ook nu weer niet anders: de ontevredenheid over de oneerlijke verkiezingsuitslag en een grote rel gaande in Oaxaca tussen onderwijzers en de gouverneur. Onze reis zou ook naar Oaxaca gaan woensdag, maar aangezien het leger net 3000 man die kant op heeft gestuurd, hebben we een kleine omleiding deze trip. Nu gaan we ipv naar Oaxaca en Techantepec naar Veracruz en Villahermosa, o well.... Ook een aantal paxen hebben het laten afweten; zou ik oorspronkelijk op stap gaan met 23, daar zijn er nu nog maar 19 van over. Morgen gaan we gezellie op City-tour me Vicky, een belgische gids, en daarna nog 18 dagen te gaan. Ik ben benieuwd! Nou tot volgende keer maar weer! Jenny

Vervolg op vuinisbakken.

Toch leuk om langs het park te fiesten en vijf van mijn prullenbakken te zien staan. Minder leuk is het om de volle vuilniszakken ernaast te zien liggen en alle prullen er omheen. Sprak vanmorgen met Georgine, een engelse meid die duikschool Starfleet heeft. Zij was verantwoordelijk voor de Bocas Green & Clean-day, waarbij alle schoolkindjes met nieuwe shirtjes aan driftig de stranden, parken en straten schoonweegden van afval. Aangezien ik bijna nooit thuis ben, leek zij mij de perfecte kandidate om dit balletje aan het rollen te brengen. Vanmiddag sprak ik met Don Lasso, de representante van het municipio (hier links op de foto, rechts is burgemeester die ter uwer informatie op een stoepje staat) en vrijdag hebben we dus een meeting om dingen duidelijker op papier te krijgen. Deze meid is echt goed! Ze heeft een heel plan uitgewerkt en alles wat zij doet, doet ze vol overgave en heeft al bewezen dat ze talentvol is. Dus het gaat zeker een succes worden. Bedoeling is dus dat de negocios een advertentie-vuilnisbak kopen, en dus zorgen dat alles rond hun bedrijfje schoon is. Ze heeft alle restaurants en hotel en haar straatje al zover, en das een goede om mee te beginnen. Zij kopen dan de bak met design voor $150, betalen $30 per maand voor afvalverwerking, betalen van schoonmakers en andere kosten waar zij weet van heeft. Zoiets dergelijks dus.

Gelukszaadjes.... nou ja..

Zo dat was weer een aktievolle reis, eentje die ik niet snel zal vergeten, of in elk geval een aantal toestanden niet.. Zo dachten we afgelopen reis dat we wat meemaakten, toen we de rivier overstaken, maar nu hebben we echt wat te vertellen thuis! Okay, beide keren waren wel spectaculair, alleen was de spanningsopbouw en uiteindelijke climax een beetje anders. Bij groep èèn werd er flink overleg gepleegd onder de taxi-chaufs; ja - of nee, wel- en wee, wat moeten we hiermee? Uiteindelijk besloot oppertaxi-chauf Rolando op aktie over te gaan en reed als eerste achterstevoren door de rivier heen. Dit was spectaculair, en ook waar voor ons geld, want alle vijf de taxi`s kregen de kans om door de rivier te rijden. Alles ging dus ook goed. Bij groep twee besloot Rolando maar gelijk het voortouw te nemen om iedereen te laten zien hoe ze het moesten doen. Hup, auto in z`n achteruit, gas en door die rivier heen. Nog maar een klein stukje van de rivier te gaan, begint de auto was te slippen en zaten we ineens tot onze middel in het water: ¨Mijn kont word nat...¨zei Greetje! Onze tassen gingen ook kopje onder, was ik even blij dat ik voor de verandering mijn paspoort in mijn handbaggage had! Er was verder geen paniek, want was gelijk duidelijk dat de rivier niet dieper was dan tot de rand van het raam, maar arme Rolando was niet blij. Hij lag met zijn hoofd tussen zijn armen allerlei gebeden te prevelen. Uiteindelijk hebben wij de tassen uit de auto gehaald, al door de rivier wadend, en voor de taxi kwam er een tractor aan te pas. Dat was nog eens avontuur! gelukkig hebben enkele groepsgenoten foto´s en videobeelden voor ons gemaakt, dat wil ik wel eens even zien! Maargoed, ook deze reis vond ik medestanders in het zoeken naar gelukszaadjes (ojo de venado, zaadjes van een liaan-soort waarvan de mensen hier zeggen dat ze geluk brengen). Fanatiek als we waren heeft het ons per zaadje weinig opgeleverd; we zagen geen walvissen, bij het snorkelen zagen we nog amper onze eigen flippers, ik werd gebeten door een kwal etc etc. Maar het was een leuk reisje. En laat ik niet vergeten dat we ook en Quetzal gezien hebben! Yahoo, de eerste keer in mijn leven dat ik het beestje mocht aanschouwen, en wel van zo dichtbij! Jeroen, een groepsgenoot, heeft zelfs een plaatje kunnen schieten van de quetzal gapend: kans van één op een miljard of wat? Zouden het dan toch de zaadjes zijn? Hopelijk binnenkort wat foto´s ter illustratie! Ciao. Oja, ik heb trouwens mijn zaadjes al verwerkt in een mobile, met wat schelpjes erbij, is erg mooi geworden!

Mijn culinaire vakantie in San Blas!

Na al dat harde werken moet een mens zo nu en dan op vakantie uiteraard! Mijn amigo Vincent heeft een charter-boot en ze hadden nog een plekkie over, en toen mocht ik zomaar mee! Na mijn reis pakte ik de nachtbus van San Jose naar Panamà, en daar kwam Vincent mij ophalen met een supergaaf Volkswagen-busje dat meer trilt, hotst en klotst dan ie vooruit komt... lachen dus. Volgende morgen pakten we het vliegtuig naar San Blas, yahoo, eindelijk, na al 4 jaar in Panamà te wonen is het er dan toch van gekomen! Ik ging met een aantal missies: buik dat als bijzettafeltje fungeert achter laten, wat schelpen en een panamese kalebas scoren! Vincent is chef, dus hij ging lichte maatijden klaarmaken, omdat zijn familieleden ook her en der wel een grammetje te veel hadden. Voor dat we vertrokken waren we eerst nog even langs de groente-markt gereden, en de rest lag al aan boord. San Blas zijn ongeveer 400 eilandjes die hun eigen autonome regering hebben. Sommige eilandjes zijn zo klein dat er niet meer dan 1 hut opstaat, en natuurlijk een palmboom! Maar wat een paradijs zeg: het water turquesa, gele stranden en een brandend zonnetje!!! Wat een leven heeft die vincent zeg! De mensen, Kuna-indianen, verdienen hun geld met kokosnoten, kreeften en vissen etc, en uiteraard het verkopen van artesanias. Maargoed, al die bootjes met hun mariscos, wat een smulfestijn was het! Op elk moment van de dag kwam er wel weer zo`n uitgeholde boomstam aanvaren die voor een prikkie kreeft, vis of concha verkocht! Ik wilde natuurlijk ook nog wat leren deze vakantie, dus heb ik goed opgelet bij het maken van vis-cakejes! Lekker! In de stadjes die we aandeden heb ik flink lopen scoren wat schelpen betreft! Uiteindelijk stapte ik met een doos extra aan baggage het vliegtuig in! En toen we de dag voor vertrek klaarlagen met de boot kam er een cayuco aandrijven met kalebassen!!! Ik heb een hele mooie gekocht, met een pulpo (inktvis) erop. Maargoedm het waren dus heerlijke dagen, prima toeven op die boot, zeker voor zo`n fijnproever als ik. Dit is nou echt een vakantie die me op mijn buik geschreven is!

Koning aap & het avontuur bij de dokter!

Zoo, een eeuwigheid terug dat ik me op deze blog gewaagd heb, daar gaat ie dan! Afgelopen twee reizen heb ik gewerkt met koning aap. Eerste groep waren we met zijn 18en op pad met onder ons een kersvers bruidspaar, Bas en Annemieke. Elke groep vallen er bijna wel wat slachtoffers, que ziek-zwak en misselijk, en deze reis hadden we toch wel een hoogtepunt qua doktersbezoek. De patient deze reis was Bas, hij voelde zich al een aantal dagen beroerd, zag eht niet meer zitten en kon geen woord meer uitbrengen ( en zelfs na hem pas enkele dagen te kennen, wistenwij als groep: dit zit niet goed!). Op onafhankelijkheidsdag 15 september reden we door het stadje Alajuela en daar zouden we het verlossende bezoekje brengen aan de huisarts. In Costa Rica zijn dit de dagen rondom 15 september vrije dagen, dus we hebben ongeveer 5 dichte praktijken aangedaan en uiteindelijk werden we via via naar een dokter doorgestuurd die ons wel kon helpen op zijn gesloten dag. Dat ie er een gezellig uitje van maakte hadden we snel in de gaten... Wilde eerst een batterij aan informatie hebben, aslof ie zijn eigen dossier ging aanleggen. Daarna ging hij zijn engels nog eens op ons loslaten en kregen we alle inforamtie omtred zijn dochters en ex-vrouw. Inmiddels begon de tijd te tikken, dus met zachte hand drongen wij aan om over te gaan op het echte werk. De patient moest een injectie antibiotica. Voor het zover was werden er eerst wat billen op een papiertje uitgetekent, met een kruis erdoor, een les spuiten kregen we er allemaal bij. Toen zei de dokter dat het voor mij belangrijk was om te weten hoe ik moet spuiten, wat ik vriendelijk probeerde af te poeieren. Toen de pacient verzocht werd om zijn broek te laten zakken en op de brancard plaats te nemen, dacht ik subtiel de spreekkamer te verlaten zodat het zaakje in rust en stilte afgehandeld kon worden. Maar nee hoor, niks minder waar. Vanaf dat ik het toilet doortrok werd ik door de dokter teruggeroepen en zag ik de patient met blote billen op de brancard liggen, met twee grote schietschijven op zijn billen getekent.... Annemieke en ik hadden het niet meer, maar die arme jongen lag daar ziek te wezen en wilde het gewoon achter de rug hebben. Na met veel overtuiging duidelijk te hebben gemaakt dat ik niet ging spijten, wilde de dokter zelf de spijt gaan zetten. ¨Stòòòòòpppp!¨hoorden we ineens van de slachtbank:¨Die gekke dokter heeft nog geen injectie-vloeistof in de spuit gedaan!!!¨, brulde de patient.

Caribisch huisje te huur!

Ja best lezertjes, jullie zien het goed! Ik wil mijn huisje verhuren voor de aankomende twee maanden dat ik straks weer op pad ben. Ik heb zowaar een oproepje gedaan op een website waar een verdwaalde toerista mij op wees, geniale uitvinding. Dit idee van deze startpagina kennen jullie in NL waarschijnlijk allemaal allang, maar voor mij was het volledig nieuw. Nu heb ik mijn blog op hun pagina enne willen zij eigenlijk ook op de mijne: www.panama.startpagina.nl En dat wil ik best want iedereen moet naar Panamà komen! Op hun prikbord heb ik gezegd foto`s van mijn stuplje te plaasten, en dat roep ik zowiezo al tijden, dus hier komt ie! Ik kan natuurlijk niet anders dan met een foto van mijn plantjes! Mijn tuintje, mijn grote trots en absolute bezigheid numero uno in Bocas. Gewoonte is waar ik ook ga nou, ik moet en zal een plantje meenemen. En het meest waar ik naar uitkijk als ik weg ben, is hoe mijn tuin erbij staat, en wat er in bloei is. Gisteren kreeg ik een verlossend telefoontje, dat mijn planten waren aangekomen. Deze had ik van de week, tot grote blijdschap, op de kop heb weten te tikken in el Valle de Anton. Ze uiteindelijk in Bocas krijgen, das een heel ander verhaal. Maargoed, ik ben dus de hele dag zoet geweest mijn nieuwe heilconia`s een plekje te geven, en de tuin opnieuw in te delen. Had ik toch een mieren-attack! Prikken dat ie kunnen... errug heftig. Nou, zoals alleen mijn trouwe fans weten, ben ik een tijdje geleden druk geweest met mijn nieuwe keuken-blokje. Uiteindelijk wil ik de andere helft van de L nog aanbouwen, maar we zijn hier in Bocas en we doen het rustig an! Tijdens mijn bezoek aan Panamà-city, heb ik ook alvast een nieuw matras op de kop getikt. Starks komen Herman en Marian en dan sta ik mijn goddelijke bedje natuurlijk aan hun af. Maarre dat doorgezakte vogelnest in de woonkamer, dat als matras moest doorgaan, dat kan voor zo`n hardwerkende princesà natuurlijk geen aanrader zijn. Dusse dat bed heb ik nu bekleed met ¨de witte stof¨ uit Mexico, en gaat vanaf heden door voor ¨the lounge¨. Daarna heb ik geprobeerd om de hele woonkamer vast te leggen, dus die ga ik nu showen. Daarbij is het belangrijk om te weten, dat mijn huis zeg maar een open ruimte is. Ik heb geen muren maar schotten, en het gedeelte van de woonkamer met de slaapkamer is afgesloten met een bamboo-rolgordijn. Ook de keuken staat in open verbinding met de woonkamer. Met de slaapkamer niet echt, want die ruimte wordt ingenomen door de badkamer die (gracias a dios) wel in meedere mate is afgesloten. Maarre als je eenmaal binnen bent, dan zou je bij wijze van spreken een rondje kunnen lopen door alle vertrekken, zonder ook maar een deur open te hoeven doen. Het paradijs waarin ik woon met zon, zee en strand, hebben me geinspireerd in de kleuren en schelpen en koralen, die je door het hele huis terugziet. Verder heb ik her en der wat sfeer-verlichting aangebracht en souvernirs van mijn reizen uitgestald. Ik ben heel erg blij met mijn huisje, het mooiste huisje waar ik ooit heb gewoond en daar waren echt wel mooie bij... (18e eeuws in Argentat, Dordogne enne in Utrecht heb ik het ook nooit slecht getroffen). Maargoed, voor de fanatiekeling die dit leest, ik krijg een punthoofd van de foto`s invoegen, die nu stuk voor stuk weigeren... dusse morgen waag ik weer een poging! Laterzzzz

Schudden met die kont.....

Zo, na een paar dagen optimaal genoten te hebben van mijn huisje, en dan vooral van binnen, begonnen de muren toch wat op me af te komen. Regen en nog eens regen, er kwam geen einde aan! Had het plan om deze drie weken een kleine vakantie te ondernemen met mijn amigo-landgenoot Vincent. Belt ie me maandag op en zegt ie dat ie op het punt staat vervroegd naar Panamà te vertrekken, want die spinnenbeet van vier dagen daarvoor begon nou toch wel verdacht veel pijn te doen... Ik vond al dat ie er wat makkelijk mee omging. Laat ik het zo stellen, als ik zulke helse pijnen zou doorstaan, en met zo`n dikke duitse braadworst-vinger zou rondlopen, dan had ik me al tien keer bedacht om eindelijk eens gebruik te maken van mijn verzekering die ik braaf elke maand betaal en nog nooit heb hoeven gebruiken. Dusse Vincent vertrok en ligt nou in een blinblin-ziekenhuis, vlak naast een prima winkelcentrum, waar niks mis mee is voor de bezoekers, hehehe. Dusse in Bocas probeerde ik mij staande te houden in de regen, en was ik druk in de weer met een andere lokatie te vinden voor mijn fietsen, dat blok aan mijn been. Nou, Jonathan, dat ventje dat mijn fietsen verhuurd, woont in een huisje dat ik huur. Dat huisje staat schuin naast de Pargo Rojo en doordat het lot ervoor leeg staat, heeft het open zicht op de hoofdstraat. Ik ben nu overeen gekomen met de huiseigenaar, dat ik een klein schuurtje naast het huisje mag bouwen, voor $20 per maand extra! Goede deal! En nu heb ik ook Jonathan zo ver dat hij de fietsen van mij gaat leasen voor een X bedrag per dag, wat een hoop gezeur zou moeten schelen. Nou ja, ik knijp mezelf pas in mijn handjes als het contract ondertekent is, maar in elk geval ben ik nu verlost van die Pargo Rojo, een hele opluchting! Maargoed, mijn klusjesman is nog een paar dagen druk met een andere klus, dus dat schuurtje moet nog ff wachten. En toen belde Vincent mij dinsdag op, en hij had zo`n pijn dat ie moest huilen en toen dacht ik: ¨Ik ga gewoon! Als ik daar zou liggen, moederziel alleen, dan wil ik ook graag hebben dat iemand me komt bezoeken!¨ Dusse dat gaf mij extra reden om dan nu maar de benen te nemen en een paar dagen in de city te spenden. Maar wat te doen als je niet bulkt van het geld en Panama bijna in de eerste plaats bekend staat als Shoppers-Paradise? Dusse wat zijn de andere grote voordelen van de stad? The Gym, een fenomeen dat we in Bocas niet kennen! Nu kwam Vincents dokter langs om zijn hand schoon te maken, en ware het niet dat hij daarna naar de sportschool zou gaan. Hij bellen en wist me te vertellen dat ik met hem mee kon komen en een abonnoment kon krijgen voor $36, voor 15 dagen. Pakken dus die deal! En die sportscholen hier zijn ook niet van gisteren. Zo blitst heb ik ze in NL of de VS in elk geval niet gezien. Elke loopband, stepsapparaat en fiets heeft er een flatscreen-tv voor hangen met DirectTv... das nog eens andere koffie. En ze hebben klassen van yoga, tae-bo, steps etc etc. Dus afgelopen drie dagen heb ik me lopen uitsloven in de ¨Powerclub¨. Enne dacht je wat, stonden we te zweten in een klasje van aerobics, hoor ik ineens: ¨Boomboomboom, schudden met die kont, van links naar recht...... Nou, en dat heb ik gedaan hoor, met een glimlach van oor tot oor! Ik ben gek van deze stad. Volgend jaar, let op mijn woorden, ga ik een woninig-ruil aan voor 2 maanden! Wanneer is het ook alweer regentijd in Bocas?

Op reis met mi madre!

Zo, terug van weggeweest, back in Bocas. Helemaal uitgerust van mijn weekje vakantie met mijn snoes en het begeleiden van twee groepen. Ik dat gewoon voor het eerst in mijn carriere als reisbegleidster, familie bij me, en wel mijn moeder Susan. Ik vond het wel een beetje spannend, maarre zo gezegd, zo gedaan, en was hardstikke gezellig! We hadden een groep van 23 man, allemaal onze generaties en ook nog twee andere families aan boord: Winnie en Rob en de familie Ypenburg! Leuk! We hebben een voorspoedige reis gehad, het was een brave groep, die zelfs de statistieken naleefden op het gebied van de gezondheids-voorspellingen! Sterker nog, jullie verbraken het record, ze vielen bij bosjes. Dubbele scores, onduidelijke scores, we hebben het allemaal gehad, mexicaanse verkiezingen zijn er niks bij. Al met al weinig bijzonders dus in Mexico en Guatamala. Veel interessanter hoe Jos beschrijft hoe hij in een nederlands ziekenhuis wordt nabehandeld alsof het hier ging om een aflevering van X-files. Dus los daarvan geen rare dingen gebeurd. Zelfs de grensovergangen verliepen gesmeerd, waarbij we niemand hebben hoeven omkopen. Wat niet overal zonder slag of stoot ging. Aan de grens bij Copàn vonden die lui van Guatamala ons helemaal niet leuk en werden we nu een voor een bij de baas geroepen. Maar als dat alles was, want in Belize hadden we een neger die op zijn stoel zat en het wel best vond. En in Mexico wilden ze niet eens jullie blaadje zien, laat staan dat jullie allemaal op het knopje mochten drukken, naaa moe! Het moet niet gekker worden. Weer zoveel dingen meegemaakt, dat het maar goed is dat we tegenwoordig alles vastleggen op onze digitale cameraatjes. Zoals dat kleine schattige meisje in Madre Tierra, die gewoon haar hele winkel uitverkocht omdat ze zòòòò schattig was! En ook in Tikal waren er mooie foto-momenten: zwermen tucans, waar de groep op een gegeven moment niet meer warm of koud van werd, die aparte, harige rups die we zagen in en die bende neusbeertjes die we net voor de uitgang nog even gepresenteerd kregen. En toen, terug naar Playa del Carmen, waar het water turquesa is en de Coronas koud staan! Daar namen we afscheid van elkaar en bleven Susan en ik alleen achter in ons hotel, en hebben we nog heerlijk rustig-aan gedaan! eebn dagje hebben we een bezoek gebracht aan Cozumel, wat inderdaad niet veel anders is als Playa del Carmen. Uiteindelijk hebben we nog een snorkel-tourje gemaakt en ben ik met twee knotsen van schelpen naar huis gegaan, om lampen van te maken. Nu dus terug in Bocas lekker al mijn souvernirtjes een plaats geven en de reis in gedachten nog eens nalopen. En kan niet anders zeggen dan dat het drie heerlijke weken zijn geweest!Hardstikke bedankt allemaal, het was fantastisch!

Pingels

Inmiddels zijn we weer aangekomen in Playa del Carmen, waar het aqua turquesa is en het zand witter dan wit! Met zijn tienen zijn we de afgelopen twee weken goed doorgekomen. Geen schokkende of traumatische gebeurtenissen hoeven te verwerken, op een paar kleine incidentjes na natuurlijk. Niemand beroofd van paspoort, creditcards of portomonees vol met pingels. Uitzondering van iemand die het presteerde onder zijn eigen neus, 3 keer getild te worden op dezelfde dag. Typisch geval van scheepsrecht zeg maar. Ziek, zwak en misselijk, ook dat is ons bespaard gebleven. Na de enige aanval van acute diarree, waarbij de betrokkenen als een speer de bosjes invloog, bleef de schade beperkt tot slechts 10 muggenbulten op het zitvlak. Ook daar valt overeen te komen. Stressvolle momenten voor een reisbegeleider zijn incidenten zoals baggage die kwijtraakt of opstandige groepen die niet op tijd in de bus zitten. Net voordat we vertrokken vanuit Mexico naar Guatamala, bleek mijn groep op tijdstip van vertrek nog naast de bus te staan. Liep ik ze al de bus in te heuwen, bleken zij een missing koffer te hebben gedetecteerd... tja, dan kun je ze het ook niet kwalijk nemen als ze een keer een bakkie soep willen eten... Elke reis leer je nieuwe dingen, die je meeneemt ter vergemakkelijking van je werk met groepen in de toekomst. Vanaf heden praat ik niet meer over de verschillende valuta´s die de mensen op zich afkrijgen in een reis. Brengt alleen maar verwarring, al die peso´s, quetzales, limpiras, US of Belize-dollars. Vanaf reeds ingevoerd, heten die nu allemaal pingels! Maar er zijn ook reizen dat je levenslessen krijgt aangeboden en die kun je beter met beide handen aangrijpen. Zo weet ik nu: ¨Neem nóóóóit een Frans, al betekent crisis nog zoveel keer kans".

Guatamala

Jaaa hoor, weer terug van weggeweest! Zit nu in Panachajel, Guatamala, op stap met een klein, maar luidruchtig groepje van 9 mensen. Het is heerlijk om weer op reis te zijn, 6 maanden was een lange tijd om op het eiland te zijn. Realiseer me nu dat ik het gemist heb om van de ene plek naar de andre te reizen, dus vanaf nu weer wat regelmatiger op reis, zullen we maar zeggen dan! In Bocas, Panamà, heb ik mijn fietsen achtergelaten in de handen van een ex-collegaatje, met de financiele controle van Scha, mijn nederlandse buuf. We zien wel waar het schip strandt, ga me er van deze afstand geen zorgen om maken, dat heeft natuurlijk helemaal geen nut. In eerste instantie was mijn plan om Raùl de zaken rondom de fietsen te laten regelen, maar een paar weken voordat ik vertrok, hebben we het uitgemaakt samen. Hij woont deze weken nog wel in mijn huis, maar zodra ik terug ben, moet hij zijn eigen stulpje hebben gevonden. Altijd een beetje slikken natuurlijk, maar het is beter zo! Dus nu ben ik zomaar weer helemaal vrijgezel, nou gezellig hoor! Ik kan mijn ogen weer de kost geven, want blijkbaar moet er ergens een prins rondlopen voor mij... Spannend! Nou, aankomende week gezellig nog met dit groepje op stap, en dan ga ik Ruth weer ergens ontmoeten in Playa del Carmen! Wat een stunt, gaan we allebei tegelijkertijd naar het vliegveld om onze groepen op te pikken! Hoe alles toch loopt in het leven. Wie had vier jaar geleden gedacht dat we elkaar nu alweer op dit continent meeten! Ik kijk er naar uit! En dan komt ook mijn moedertje de 21ste uit het vliegtuig rollen... Alleen maar leuke vooruitzichten! Tot het volgende relaas!

Carnaval

Carnaval, een fantastisch feest, heb ik altijd al gevonden, ook in Nederland. Gezellig naar Ijsselstijn, `t Praethuys en Grazy... lachen, gieren en brullen! Nou maar hier in Panamà gaat ook het dak eraf. Elke Carnaval komt er een watertank-wagentje aangereden en gegint de lol met de waterslang. Muziek staat wel vaker hard, dus daar kijken we niet van op. Wat wel een aangelegenheid-verschijnsel is, is het openbare drinken. Iedereen loopt met een biertje of een fles sterke drank in zijn hand. En leer mij de echte panamees kennen: een mega-koelbox. Ookal is carnaval alweer tijden geleden, ik vind toch dat ik jullie de mooiste kiekjes van Bocas alsnog moet laten zien. Daarom alsnog ff een kleine selectie. In Bocas staat Carnaval altijd in het teken van de duivel. Waarom dat is, dat is me op de dagen zelf regelmatig uitgelegd, maar moet jullie dat antwoord verschuldigd blijven. Moet toegeven dat ik zelf ook lekker lokaal meedeed met de drank-consumptie, dusse van die informatie is weinig blijven hangen. Maargoed, de duivels lopen dus deze dagen rond met een zweep en slaan elkaar (en baldadige jongeren) tegen hun benen. Uiteidelijk wordt qua costuum de winnende duivel uitgeroepen, en daar zie je iedereen op de foto rechts naar kijken. Vraag me niet waarom, maar de nieuwe regering had besloten dat de veiligheid dit jaar niks te wensen zou overlaten. De geruchten gingen dat we een invasie zouden krijgen van 200 politie-agenten. Of het er echt zoveel waren, dat laten we in het midden, maarre we hebben ons zeker veilig gevoeld. Ze waren werkelijk overal. Ben ervan overtuigd dat de duivels op het podium zich werkelijk een momentje wereldberoemd voelden! Ikzelf had het ook goed bekeken. Ik werkte toen zeg maar een slag in de rondte in het restaurant. Ik zag de bui al hangen, dat ik zeg maar 4 dagen lekker daar zou rondlopen en het carnaval aan mij volledig voorbij zou gaan. Nee dus, ik ben lekker buiten gaan staan met zo`n klein vreet-tentje en hardstikke los gehad. Ik kijk nu alweer uit naar het aankomende jaar. Maar voor mensen die wel van een feestje houden, zometeen hebben we de Feria del Mar, over twee weken geloof ik. En dan 16 november, echt het beste feest dat ik hier heb meegemaakt in Bocas! En dan heb je ook nog de doorsnee weekenden, oh, er komt geen eind aan het feestgedruis....

Panama city met Mariska en Ilja

Een tijdje geleden waren Mariska en Ilja hier. Ik ben hun gaan ophalen in San jose, en daarna hebben zij een aantal dagen doorgebracht in Bocas bij ons thuis. Ik was toen nog aan het werk in de Pargo Rojo van Bernard en in de tijd kwam ik erachter dat het niet gemakkelijk is om een restaurant te runnen, en zeker niet van een afstand. We hebben dus deze dagen in Bocas eigenlijk helemaal niks leuks gedaan samen. We hebben wel gekletst natuurlijk, en zijn uit eten geweest, maar de dolfijnen-tour hebben we niet gedaan, en ook zijn we niet op de fiets naar het strand geweest. Jammer, maar zo is het gelopen, en het regende daarnaast ook veel en iedereen was moe, leek het wel, De vakantie begon pas toen we naar Panama-city gingen met zijn vieren. De taxi die ons meenam van het vliegveld, reed na nog geen tien minuten een verhoging van de rijstrook op. Door de klap kwam er in de taxi een wolk van stof vrij, het leek wel sneeuw man. Stonden we daar dus ineens langs de kant van de snelweg, met de pluisjes in ons haar, tussen twee richtingen van rijstoken in met 4 lekker banden. De eerst de beste taxi die langskwam ingestapt, nog even bijkomen en toen lachen, gieren, brullen... Dat was nog eens een denderend binnenkomen! Daarna een prima hotelletje, overal met de taxi heen, en lekker sight-seen! Nix mis mee. Tegen het einde van de middag nam onze gids Raul ons mee naar de Causeway, waar we begonnen met het vakantie-bier. De causeway geeft een mooie skyline weer van de city en ook boten meren er aan om aan wal te gaan. Een van de boten die hier lag is het echte blinblin waar Panama bekend om staat... De volgende dag zijn we echt gaan sight-seen. Raul vertrok om zijn familie te bezoeken en wij taaiden hem af naar Parque Natural Metropolitano om te genieten van het uitzicht over de stad en het kanaal. Was jammer dat de bomen zo kaal en droog waren als in Nederland in de herfst, maar dat is slechts een detail. Daarna hebben we een taxi gepakt naar het kanaal. Eerst een film gekeken, het museum gedaan en toen in het kanaal-restaurant bier gedronken en gekeken hoe de sluizen open- en dicht gingen. Toen we het wel weer gezien hadden, begon het avontuur pas want we namen een Diablo Rojo, een publieke rammelkast op wielen, terug naar de stad. De bussen scheuren door- en om de stad heen, met het liefst de salsa zo hard mogelijk aan en dat voor 25 cent. Daarna ons af laten zetten bij de winkelstraat zoals wij ze kennen in Utrecht en Amsterdam: lekker breed en aan beide kanten winkels. Maar niet zo maar winkels, alleen maar goedkope winkels. Je moet wel even zoeken, de tijd hebben, plus enige ervaring, maar ik begin er inmiddels al aardig thuis te raken. Anyways, het leuke van deze straat is dat je ziet wat een bonte verzameling het panamese volk is: Indianen(5%), waaronder de Kuna Yala-vrouwen met hun gekleurde kleding met sieraden en goud in hun neus, en de Guaymí-indianen met hun lange, wijde gekleurde jurken. Daarnaast de chinezen, de negers , mestiezen en de blanken, die nog steeds de rijkste zijn en hebben alle politieke en leidinggevende functies in handen. Panamá is een corrupt land, waarvan iedereen die eingzins belangrijk is, elkaar kent en in hetzelfde circeltje meedraaid. Rijke jongeren noemen ze hier ook wel yeyecito´s, en Panama-city staat er bol van... alle rijkdom in de stad vertegenwoordigd. Het wemelt er van de grote 4 wheels, een rijkdom waarvan we in Bocas maar weinig zien, maar des te meer van over de vloer krijgen. Maargoed, dit alles maakt de panamees een interessante combinatie van rassen en hyrachien, en daarnaast zijn de panamezen over het algemeen mooie mensen zijn, wat niet onprettig is om om je heen te hebben. Daarna zijn we via cinco de mayo het oude gedeelte van de stad binnengelopen: het Casco Antiguo. Koloniaalse gebouwen, afgebladderde verf, vergane glorie maar o zo mooi. Op de pier heb je uitzicht op el Puente Americano, waar ik een mola-schilderijtje gekocht heb van een Kuna-indiaanse. Hij hangt nu in de badkamer naast het zeepaardje en de geschilderde golf. Die avond hebben we Raul weer ontmoet in een restaurant van zijn oom, El Piloto. We hebben daar gegeten met zijn tante, neefje en nichtje en daarna zijn we in een Cubaanse bar een baseball-wedstrijd wezen kijken van Panama tegen Cuba. Kregen we daar te zien dat Nederland gewoon ook hardstikke bij de top zat, altijd leuk natuurlijk... Neefje was zo aardig om ons zijn member-card te lenen van het Gamboa-resort net even buiten de stad. Volgende dag hebben we daar dus lekker lui op strandbedden gelegen en verder weinig uitgevreten. Toen moester Mariska en Ilja weer terug naar San Jose, en was onze vakantie samen alweer voorbij. Ik vond het leuk dat jullie er waren Mariska en Ilja, en ik hoop dat jullie in de korte tijd dat jullie er waren, een stukje van panama´s schoonheid hebben meegekregen! Dag panama-city, tot de volgende keer maar weer.

Eindelijk internet!

Al fin!!!! Internet thuis! Ik ben zo blij! Zoals je misschien al hebt gelezen in mijn mail, gebeuren er de afgelopen dagen een heleboel dingen. Na een tijd stilgezeten te hebben, dan wel niet stuck in paradise, kwam er ineens van alles in bloei. En nu ga ik de tijd nemen om jullie mijn verhaal van foto´s te voorzien, als het lukt tenminste. Als eerst dus die vuilnisbakken. Ik had vandaag een gesprek gehad met el alcalde en hij heeft mijn plan goedgekeurd. 6 bakken, volgende week bepalen we de plaatsten en zorgen zij voor het beton om ze in te storten, en dat geeft mij de tijd om kopers te zoeken. De gemeente neemt zelfs volledig de kosten op zich van het vuilnis, want het is in publiek gebied of zoiets. De sponsers kopen de vuilnisbaken en mogen een jaar gratis hun relcame aanbrengen op de bak. Hoe het precies in zijn werk gaat moet ik nog even uitdenken, maar ik zie hier toekomst in. De burgemeester was in elk geval erg blij met mijn initiatief. Dan mijn tuin die er zo schitterend bijstaat, waar ik geen genoeg van kan krijgen. Elke dag begin ik met een bakkie koffie in mijn hangstoel, en geniet van de plantjes en bloemen om mij heen. Gisteren is de laatste vracht zand neergegooid en uitgesmeerd over de tuin. Daarna een dikke laag houtsnippers erover heen. Op dit moment staat Chino de trap bij de voordeur te ontmantelen, want hij gaat een nieuwe maken. Abuelo staat nu op de achterkant van het huis te meppen om een post om de achterdeur heen te maken. Morgen komt Henk, mijn nederlandse overbuurman, als laatste de posten verven van de ramen en de deuren, en dan is mijn huis helemaal geverfd van buiten. Dat wilde ik al vanaf dat mijn oog op dit huis was gevallen. Het hout is nu creme en dan worden de kozijnen lichtblauw. Als dit allemaal klaar is, en ook de twee trappen vervangen zijn, dan komt er bamboo tegen de onderkant aan, zodat het huis van onder is afgesloten. Als dat eenmaal gebeurd is, dan plant ik het ervoor helemaal vol en dan is het de natuur die zijn werk gaat doen. Ik wil een klein huisje in de jungle! Met mijn fietsen gaat ook alles zijn gangetje. Ik heb er nu 16 staan en ik wacht op een nieuwe lading deze week, maar daarvan zijn er een aantal al verkocht op aanvraag. Mijn investering heb ik er uit, dus das mooi meegenomen. Ik moet alleen nog met een oplossing komen om ze ´s avonds weg te stallen, laat staan als het regent over dag. Maar ik heb wat problemen met de vrouw van wie het terrein is waar ik nu voor sta geparkeerd met mijn hele handel, dus ik wacht nog even met het bouwen van hele constructies, wie weet komt dat later wel als ik betere vrienden ben met el Alcalde, haha. Dusse alles gaat zo´n beetje zijn gangetje, eigenlijk beter dan gewoon zijn gangetje. Even een kleine stroomversnelling is ook wel eens fijn zo in de tropen met die hitte. Zogenaamd zouden we nu in de regentijd moeten zitten, maar daar is weinig van te merken. Mijn buurjongetjes zitten nu te spelen in het badje in de achtertuin. Het is inderdaad warm en ik zit hier met vierkante oogjes achter de computer.... Het is wel weer mooi geweest voor vandaag, ik ga me met mijn planten bemoeien! Ciao!

Bocas Bikes

Zo, Carnaval reeds lang weer achter de rug, en klaar voor het volgende avontuur: Mariska en Ijla komen eraan! Yahoo! Vanmorgen miste ik gewoon op een haar na de boot. Mijn werkelijke boot bleek ik al gemist te hebben, maar een aardige Fox-collega wilde net wegvaren met zijn groep en toen mocht ik met hun meevaren, en ook maar gelijk mee met de bus totaan San Jose! Prima geregeld! In San Jose ben ik snel naar het hostel gesprint en mijn spullen gedumpt, en op naar het winkelcentrum, ofwel de mall!! Een van de nadelen van Bocas is dat het zo klein is en er op een winkel na, niks fatsoenlijks te winkelen valt, dus een stad eens in de zoveel tijd is voor een vrouw gewoon noodzakelijk. Heb dus binnen no-time een broek, rokje, shirtje en slippers op de kop getikt! Helemaal blij ben ik ermee. Was zowiezo heerlijk om Bocas te verlaten deze ochtend. Sinds ik terugkwam in november, ben ik twee keer in Costa Rica geweest, maar verder dan Limon was ik niet gekomen, en beide uitstapjes stonden in het teken van het aanschaffen van fietsen. Dat is dit keer eigenlijk voor een gedeelte niet veel anders, want ik ga morgen zowaar de fietsenfabriek van SuperPro verblijden met een bezoek. Ik heb nu tien beach-cruisers die ik verhuur aan de mensen, maar om echt geld te verdienen, moet ik eigenlijk het dubbele aantal hebben staan. Dat ga ik dus morgen proberen te bewerkstelligen. In Bocas heb ik een mannetje dat bezig is met het schilderen van een sign, en alle fiesten voorziet hij van een nummer en de naam: Bocas Bikes... Ik heb dus nu gewoon een eigen kleine onderneming. En zoals jullie zonder twijfel weten: ik ben alles behalve technisch, heb nog nooit van mijn leven een band geplakt... (al hoef je daar niet technisch voor te zijn, maar ik heb er nooit zin in gehad, das zeker). Dus kwam er een paar dagen geleden een jongetje aanlopen dat vroeg of ik hulp nodig had bij het repareren van mijn fietsen en de verhuur ervan! Als geroepen kwam het ventje! En goed dat ie is, zit geen minuut stil, altijd met schoevendraaiers in de weer, olie op de kettingen etc! Ik betaal hem $5 per dag plus 10% van de dagopbrengst, zo blij als een kind is ie! Daarnaast voer ik hem wel drie keer per dag, dus dat is zeker een prima baan dacht ik zo. Het restaurant is in rustiger vaarwater gekomen, en das met name zo omdat het nu op het eiland een stuk rustiger is. Genieten we maar even van, tot de drukte weer losbarst met pasen (Semana santa). Het hotel is nog steeds verre van af, maar begint slowly but surely vorm aan te nemen. Van de week worden mijn pleerol- servetten- en zeephouders van Kimberly Clark opgestuurd, en ik heb net vandaag waterdispensadors gekocht. Het komt uiteindelijk allemaal wel goed.