La locura de la ciudad

Terug in Mexico, en als altijd weer even bruizend! Zondag kwam ik ´s middags aan en ben ik een klein wandelingetje gaan maken naar het Zocalo. Liep door het park Alameda waar overal activeiten gaande waren: live-muziek met danzende mensen, een acrobaat die trucjes afwisselde met break-dance, een spuitbusverver etc. Ook allerlei eetkraampjes: maiskolven op de bbknoei, perro´s caliente (hotdogs) 3 voor 10 peso, tortilla´s, suikerespinnen en nog een heleboel meer. Overal wordt er goed bedoelde rommel verkocht en ik ben me te buiten gegaan aan de illegale dvd´s die hier over de toonbank gaan voor slecht 10 peso ($1), goeie aktie! Zoals altijd is er in Mexico wel een of andere crisis gaande, ook nu weer niet anders: de ontevredenheid over de oneerlijke verkiezingsuitslag en een grote rel gaande in Oaxaca tussen onderwijzers en de gouverneur. Onze reis zou ook naar Oaxaca gaan woensdag, maar aangezien het leger net 3000 man die kant op heeft gestuurd, hebben we een kleine omleiding deze trip. Nu gaan we ipv naar Oaxaca en Techantepec naar Veracruz en Villahermosa, o well.... Ook een aantal paxen hebben het laten afweten; zou ik oorspronkelijk op stap gaan met 23, daar zijn er nu nog maar 19 van over. Morgen gaan we gezellie op City-tour me Vicky, een belgische gids, en daarna nog 18 dagen te gaan. Ik ben benieuwd! Nou tot volgende keer maar weer! Jenny

Vervolg op vuinisbakken.

Toch leuk om langs het park te fiesten en vijf van mijn prullenbakken te zien staan. Minder leuk is het om de volle vuilniszakken ernaast te zien liggen en alle prullen er omheen. Sprak vanmorgen met Georgine, een engelse meid die duikschool Starfleet heeft. Zij was verantwoordelijk voor de Bocas Green & Clean-day, waarbij alle schoolkindjes met nieuwe shirtjes aan driftig de stranden, parken en straten schoonweegden van afval. Aangezien ik bijna nooit thuis ben, leek zij mij de perfecte kandidate om dit balletje aan het rollen te brengen. Vanmiddag sprak ik met Don Lasso, de representante van het municipio (hier links op de foto, rechts is burgemeester die ter uwer informatie op een stoepje staat) en vrijdag hebben we dus een meeting om dingen duidelijker op papier te krijgen. Deze meid is echt goed! Ze heeft een heel plan uitgewerkt en alles wat zij doet, doet ze vol overgave en heeft al bewezen dat ze talentvol is. Dus het gaat zeker een succes worden. Bedoeling is dus dat de negocios een advertentie-vuilnisbak kopen, en dus zorgen dat alles rond hun bedrijfje schoon is. Ze heeft alle restaurants en hotel en haar straatje al zover, en das een goede om mee te beginnen. Zij kopen dan de bak met design voor $150, betalen $30 per maand voor afvalverwerking, betalen van schoonmakers en andere kosten waar zij weet van heeft. Zoiets dergelijks dus.

Gelukszaadjes.... nou ja..

Zo dat was weer een aktievolle reis, eentje die ik niet snel zal vergeten, of in elk geval een aantal toestanden niet.. Zo dachten we afgelopen reis dat we wat meemaakten, toen we de rivier overstaken, maar nu hebben we echt wat te vertellen thuis! Okay, beide keren waren wel spectaculair, alleen was de spanningsopbouw en uiteindelijke climax een beetje anders. Bij groep èèn werd er flink overleg gepleegd onder de taxi-chaufs; ja - of nee, wel- en wee, wat moeten we hiermee? Uiteindelijk besloot oppertaxi-chauf Rolando op aktie over te gaan en reed als eerste achterstevoren door de rivier heen. Dit was spectaculair, en ook waar voor ons geld, want alle vijf de taxi`s kregen de kans om door de rivier te rijden. Alles ging dus ook goed. Bij groep twee besloot Rolando maar gelijk het voortouw te nemen om iedereen te laten zien hoe ze het moesten doen. Hup, auto in z`n achteruit, gas en door die rivier heen. Nog maar een klein stukje van de rivier te gaan, begint de auto was te slippen en zaten we ineens tot onze middel in het water: ¨Mijn kont word nat...¨zei Greetje! Onze tassen gingen ook kopje onder, was ik even blij dat ik voor de verandering mijn paspoort in mijn handbaggage had! Er was verder geen paniek, want was gelijk duidelijk dat de rivier niet dieper was dan tot de rand van het raam, maar arme Rolando was niet blij. Hij lag met zijn hoofd tussen zijn armen allerlei gebeden te prevelen. Uiteindelijk hebben wij de tassen uit de auto gehaald, al door de rivier wadend, en voor de taxi kwam er een tractor aan te pas. Dat was nog eens avontuur! gelukkig hebben enkele groepsgenoten foto´s en videobeelden voor ons gemaakt, dat wil ik wel eens even zien! Maargoed, ook deze reis vond ik medestanders in het zoeken naar gelukszaadjes (ojo de venado, zaadjes van een liaan-soort waarvan de mensen hier zeggen dat ze geluk brengen). Fanatiek als we waren heeft het ons per zaadje weinig opgeleverd; we zagen geen walvissen, bij het snorkelen zagen we nog amper onze eigen flippers, ik werd gebeten door een kwal etc etc. Maar het was een leuk reisje. En laat ik niet vergeten dat we ook en Quetzal gezien hebben! Yahoo, de eerste keer in mijn leven dat ik het beestje mocht aanschouwen, en wel van zo dichtbij! Jeroen, een groepsgenoot, heeft zelfs een plaatje kunnen schieten van de quetzal gapend: kans van één op een miljard of wat? Zouden het dan toch de zaadjes zijn? Hopelijk binnenkort wat foto´s ter illustratie! Ciao. Oja, ik heb trouwens mijn zaadjes al verwerkt in een mobile, met wat schelpjes erbij, is erg mooi geworden!

Mijn culinaire vakantie in San Blas!

Na al dat harde werken moet een mens zo nu en dan op vakantie uiteraard! Mijn amigo Vincent heeft een charter-boot en ze hadden nog een plekkie over, en toen mocht ik zomaar mee! Na mijn reis pakte ik de nachtbus van San Jose naar Panamà, en daar kwam Vincent mij ophalen met een supergaaf Volkswagen-busje dat meer trilt, hotst en klotst dan ie vooruit komt... lachen dus. Volgende morgen pakten we het vliegtuig naar San Blas, yahoo, eindelijk, na al 4 jaar in Panamà te wonen is het er dan toch van gekomen! Ik ging met een aantal missies: buik dat als bijzettafeltje fungeert achter laten, wat schelpen en een panamese kalebas scoren! Vincent is chef, dus hij ging lichte maatijden klaarmaken, omdat zijn familieleden ook her en der wel een grammetje te veel hadden. Voor dat we vertrokken waren we eerst nog even langs de groente-markt gereden, en de rest lag al aan boord. San Blas zijn ongeveer 400 eilandjes die hun eigen autonome regering hebben. Sommige eilandjes zijn zo klein dat er niet meer dan 1 hut opstaat, en natuurlijk een palmboom! Maar wat een paradijs zeg: het water turquesa, gele stranden en een brandend zonnetje!!! Wat een leven heeft die vincent zeg! De mensen, Kuna-indianen, verdienen hun geld met kokosnoten, kreeften en vissen etc, en uiteraard het verkopen van artesanias. Maargoed, al die bootjes met hun mariscos, wat een smulfestijn was het! Op elk moment van de dag kwam er wel weer zo`n uitgeholde boomstam aanvaren die voor een prikkie kreeft, vis of concha verkocht! Ik wilde natuurlijk ook nog wat leren deze vakantie, dus heb ik goed opgelet bij het maken van vis-cakejes! Lekker! In de stadjes die we aandeden heb ik flink lopen scoren wat schelpen betreft! Uiteindelijk stapte ik met een doos extra aan baggage het vliegtuig in! En toen we de dag voor vertrek klaarlagen met de boot kam er een cayuco aandrijven met kalebassen!!! Ik heb een hele mooie gekocht, met een pulpo (inktvis) erop. Maargoedm het waren dus heerlijke dagen, prima toeven op die boot, zeker voor zo`n fijnproever als ik. Dit is nou echt een vakantie die me op mijn buik geschreven is!

Koning aap & het avontuur bij de dokter!

Zoo, een eeuwigheid terug dat ik me op deze blog gewaagd heb, daar gaat ie dan! Afgelopen twee reizen heb ik gewerkt met koning aap. Eerste groep waren we met zijn 18en op pad met onder ons een kersvers bruidspaar, Bas en Annemieke. Elke groep vallen er bijna wel wat slachtoffers, que ziek-zwak en misselijk, en deze reis hadden we toch wel een hoogtepunt qua doktersbezoek. De patient deze reis was Bas, hij voelde zich al een aantal dagen beroerd, zag eht niet meer zitten en kon geen woord meer uitbrengen ( en zelfs na hem pas enkele dagen te kennen, wistenwij als groep: dit zit niet goed!). Op onafhankelijkheidsdag 15 september reden we door het stadje Alajuela en daar zouden we het verlossende bezoekje brengen aan de huisarts. In Costa Rica zijn dit de dagen rondom 15 september vrije dagen, dus we hebben ongeveer 5 dichte praktijken aangedaan en uiteindelijk werden we via via naar een dokter doorgestuurd die ons wel kon helpen op zijn gesloten dag. Dat ie er een gezellig uitje van maakte hadden we snel in de gaten... Wilde eerst een batterij aan informatie hebben, aslof ie zijn eigen dossier ging aanleggen. Daarna ging hij zijn engels nog eens op ons loslaten en kregen we alle inforamtie omtred zijn dochters en ex-vrouw. Inmiddels begon de tijd te tikken, dus met zachte hand drongen wij aan om over te gaan op het echte werk. De patient moest een injectie antibiotica. Voor het zover was werden er eerst wat billen op een papiertje uitgetekent, met een kruis erdoor, een les spuiten kregen we er allemaal bij. Toen zei de dokter dat het voor mij belangrijk was om te weten hoe ik moet spuiten, wat ik vriendelijk probeerde af te poeieren. Toen de pacient verzocht werd om zijn broek te laten zakken en op de brancard plaats te nemen, dacht ik subtiel de spreekkamer te verlaten zodat het zaakje in rust en stilte afgehandeld kon worden. Maar nee hoor, niks minder waar. Vanaf dat ik het toilet doortrok werd ik door de dokter teruggeroepen en zag ik de patient met blote billen op de brancard liggen, met twee grote schietschijven op zijn billen getekent.... Annemieke en ik hadden het niet meer, maar die arme jongen lag daar ziek te wezen en wilde het gewoon achter de rug hebben. Na met veel overtuiging duidelijk te hebben gemaakt dat ik niet ging spijten, wilde de dokter zelf de spijt gaan zetten. ¨Stòòòòòpppp!¨hoorden we ineens van de slachtbank:¨Die gekke dokter heeft nog geen injectie-vloeistof in de spuit gedaan!!!¨, brulde de patient.