Panama`s Paradise Reviews on Tripadvisor

Tuesday, October 21, 2008

De regreso a Mexico!

Na meer dan een jaar is het eindelijk weer zover: ik ben terug in Mexico! Maandag vloog ik om 8 uur 's morgens vanuit Panama City met Mexicana Airlines naar D.F. Zoals altijd realiseer ik me te laat van tevoren dat de tijd begint te dringen. Ook deze keer moest ik in alle haast de dag van tevoren mijn tas nog inpakken. Al op het vliegveld kwam ik erachter dat ik mijn vest met lange mouwen in Bocas had laten liggen. Shit, want ik ben gek op die trui en in Panama krijg je gewoon de gelegenheid niet om zoiets te dragen. Daar is het altijd te heet voor. In het vliegtuig kon ik mezelf redden door een vliegtuigdekentje om me heen te slaan, en met kussen onder mijn oor sliep ik zelfs bijna door het ontbijt heen. Maar bij aankomst in Mexico tochtte ik bijna het vliegveld uit. Bah, het is ook altijd hetzelfde hier, wat niet gek is op deze hoogte natuurlijk. Dus nadat ik mezelf had ingecheckt in het hotel, en mijn favoriete straattentjes met mexicaanse delicatesses had bezocht, moest ik verplicht een trui scoren. Achter het paleis op het Zocalo was vroeger een enorme markt met kraampjes, kleedjes en een stroom van dringende en schreeuwende mensen. Daar zou ik die trui wel ff op de kop tikken, dacht ik. Maar helaas, tot mijn grote spijt, hebben ze die markt afgeschaft. Wat een teleurstelling. In een van de vele winkeltjes vond ik er eentje, en in een klein kraampje buiten vond ik ook nog een mooie wollen sjaal. Wat een feest: Hoe lang is het geleden dat ik een sjaal gedragen heb?
Vanmorgen verliet ik het hotel voor missie "chip voor mobiel", en na nog geen 100 meter gelopen te hebben, kwam ik daar ook in oog te staan met een batterij aan naakte vrouwen. Zoals eigenlijk altijd waar dan ook in Mexico, en helemaal in het Districto Federal, is er wel een of andere protestactie gaande. Staan deze vrouwen daar poedelnaakt, te demonstreren tegen de sociale problemen waar zij dagelijks mee te maken hebben. En loop ik daar als toerist te bibberen met mijn nieuwe trui aan en wollen sjaal om ... En dan sla je een andere hoek om, waar de politie verdekt staat opgesteld, in het geval dat de boel weer eens uit de hand gaat lopen. Ze staan daar met z'n allen, op hun gemakkie, gezellig in gesprek. Het schijnt de afgelopen vijf maanden aan een stuk door zo gegaan te zijn, en zonder gewelddadige confrontaties. Dus als de nootjesverkoper langskomt, wordt er rustig op los gesnackt. Gelukkig maar...
Maargoed, missie qua telefoon is geslaagd: mijn nummer is ( 00 52) 55 2500 0977, maar omdat Mexico zo'n enorm groot land is, werkt het in elke staat anders. En met een rondreis door meerdere staten, is dat niet echt handig.
Nu alleen nog op zoek naar mijn doos met boeken die ik vorig jaar heb achtergelaten bij het busbedrijf, en dan naar het vliegveld! Viva Mexico, deze keer met 18 singles: Jihaah!

Tuesday, October 14, 2008

Hamburguesas, eindelijk...

Ooit, eens lang, lang geleden had ik mijn vriendjes in Saigon getrakteerd op broodjes met een plakje vlees en kaas. Een fles mayo en ketchup erbij, die ze zelf mochten bedienen. "Ooh wat lekker, hamburgers!" zeiden ze, smullend op het balkon. Vanaf dat moment werd me regelmatig (te pas en te onpas)gevraagd, wanneer we nou weer eens hamburgers gingen maken. Meedere keren kwam het tot een vage belofte, waar ze hier in Panama uitermate goed in zijn en ook ik me vaker dan me lief is schuldig aan maak. "Als mijn ouders straks hier zijn met de kerst, na de verbouwing en toen weet straks als mijn moeder hier is". Alle bezoek weer naar huis, de verbouwing achter de rug, maar hamburgers... ho maar. En dan kwam ik weer eens nietsvermoedend op mijn fiets, rechtstreeks in een hinderlaag rijdend: " Wanneer gaan we nou hamburgers eten?" En vervolgens: "Je hebt het beloofd en beloofd is beloofd!" Jaaa, dan is het duidelijk dat er actie ondernomen moet worden. Dus heb ik een uitnodiging ophangen op een van hun favoriete hangouts in de straat. Deze kinderen ontgaat niet veel, dus ik maakte me geen zorgen of ze de uitnodiging zouden opmerken.
Op deze afgesproken morgen was er een probleempje in Bastimentos, wat iets meer tijd in beslag nam dan handig was. Met alle hamburgerbroodjes en boodschappen kwam ik Saigon binnen rennen. Om alles op tijd af te hebben, moest zelfs de timmerman helpen hamburgers omdraaien. We stonden nog geen 5 minuten in de keuken of de buurtvriendjes verdrongen zich voor de deur. Omdat het allemaal iets anders liep dan ik geplanned had, mochten ze helpen, wat misschien nog wel het allerleukste was. "Aha, nou weet ik hoe je hamburgers maakt" zei er eentje, toen hij zag dat ik een ei door het gehakt heengooide. En dat de broodjes voorgesneden uit de zak kwamen was ook een belevenis. Al voordat de hamburgers op de broodjes kwamen te liggen misten meerderen al een hap. Toen de hamburgers en de limonade op waren, konden we weer terug naar de normale orde van de dag. Voor deze kinderen is dat op zaterdag niet veel meer dan spelen en nog eens spelen. De afgelopen weken zijn ze druk in de weer met een giga koelbox (waar ze die vandaan hebben is weer een andere vraag) waar ze zeer creatief mee opgaan. De ene keer is het verstopplek, dan doodskist en zelfs als boot wordt ie gebruikt. Maar het doorsnee duw en trekwerk lijken ze ook niet zat te worden. In Saigon vervelen de kinderen zich nooit. En ik geniet van hun gekkigheid.