Panama`s Paradise Reviews on Tripadvisor

Tuesday, November 25, 2008

On my way home....

Deel 1: (Zondag ochtend) En daar zit ik dan: op het vliegveld van Cancun, ready to go home! Het was een heerlijke maand in Mexico, maar het beste van op vakantie gaan is wat mij betreft nog altijd het thuiskomen. Dat duurt dan nog wel ff, maar ik ben in ieder geval op tijd (wat ook niet altijd zo is) en op weg. En, heel belangrijk, de eerste hindernis “check in” heb ik succesvol weten te volbrengen. Zoals altijd als ik op reis ga, sleep ik ook dit keer veel te veel baggage met me mee. En inmiddels meer regel dat uitzondering, smokkel ik ook vandaag weer een aantal stekkies mee. Omdat ik met Mexicana eerst van Cancun naar Mexico D.F. vlieg, mag ik maar 25 kilo meenemen. Al sinds Guatemala sleep ik met een grote kartonnen doos, die gaandeweg volledig is volgepropt. Gisteren, tijdens het wegbrengen van de groep, heb ik deze doos al gewogen op het vliegveld, zodat ik vandaag niet voor verrassingen zou komen te staan. En idd bingo: 25 kilo schoon aan de haak! Dat betekende dus dat ik mijn rugzak met al mijn kleding etc moest meenemen als handbaggage. Omdat handbaggage niet meer dan 10 kilo mag zijn, had ik de afgelopen weken lopen broeden op een tot in de detail uitgewerkt plan om Mexicana te slim af te zijn. De enige losse schakel van mijn plan de vraag waar ik mijn tas bewaakt, maar buiten het oog van Mexicana, kon achterlaten. Een alleraardigst meisje achter de koffie- counter wilde wel mijn vriendin worden, ondanks de drie camera’s die op haar gericht stonden. Ik mocht mijn mega rugzak bij haar achterlaten en kon zodoende met mijn doos en handbaggage inchecken. Dit alles verliep gesmeerd, precies zoals ik al die slapeloze nachten gehoopt had. Door de douane heen vond ik dan toch weer een beetje spannend: bang dat iemand me erop zou wijzen dat deze tas ten eerste te groot is voor handbaggage en ten tweede zeer zeker te zwaar. Maar dat gebeurde niet, dus nu zit ik ontspannen dit verslagje te typen. Deel 2: (dinsdag ochtend) Zit ik met mijn goede gedrag weer op een vliegtuig te wachten. Dit maal in het nationale airport van Panama, met bestemming Bocas del Toro. Oorspronkelijke plan was om gisteren de nachtbus te nemen, maar dit feestje ging niet door. De afgelopen weken heeft het hier zo ontzettend geregend dat hele stukken van de weg zijn opgeslokt door de rivier en verschillende landverschuivingen de weg bedekt hebben met bergen aarde en modder. Duidelijk geval van overmacht, dus een vlucht geboekt voor vanmorgen. Met alle rommel die ik al bij me droeg, plus de andere spullen die ik in Panama nog op de kop heb getikt, stapte ik vanmorgen vol goede moed een taxi in. Al de extra baggage checkte ik op mijn dooie gemakje in bij cargo, das goedkoper namelijk. Bij binnenkomst in de hal vond ik het op zich wel opvallend rustig, maar er ging nog geen lichtje branden. Toen mijn amigo Rocket van AirPanama vroeg voor welke vlucht ik geboekt had, begon ik wat te vermoeden. “ Duhhuh, de 6.45 uur vlucht natuurlijk!” zei ik, zoekend om mij heen kijkend. “Jenny”: zei Rocket “ Het is 7.30”. Oh no, I did it again, I missed a plane!¨ Maar zoals altijd eigenlijk, had ik ook nu weer een excuus. Mijn telefoon, het hoerending, valt steeds uit waardoor ik de tijd opnieuw moest instellen. Das dus gisterenavond blijkbaar niet helemaal goed gegaan. Met dat Rocket en ik alsnog bezig zijn met inchecken, krijgt hij het bericht binnen dat het vliegtuig nog op de landingsbaan staat en niet kan vertrekken door het hondeweer in Chirique en Bocas del Toro. Kwam het toch nog allemaal goed, sterker nog, heb ik weer geluk gehad. Zitten al mijn medereizigers al sinds 6.45 te zweten in het vliegtuig, terwijl de laatkomers (ik ben inmiddels niet meer de enige) gezellig nieuws uitzendingen zitten te buizen in de wachtzaal. Er wordt gesproken over een regelrechte ramp. Sinds vanmorgen is er weer communicatie mogelijk. De afgelopen dagen was zowel de telefoon als internet afgesloten. Ggggrrr: het is nu 12.30 uur en we zitten nu gezellig met z’n allen in de wachtzaal. Het is nog maar de vraag of we hier ooit wegkomen…. Maar als je dan eenmaal in de lucht hangt, is het verrassingspakkketje van AirPanama een extra groot feest!

Friday, November 07, 2008

Wat vliegt de tijd, en wat vlieg ik in korte tijd van plek naar plaats. Nu lig ik lekker te zappen in mijn bedje in Cancun, terwijl ik twee dagen geleden nog wakker werd in Acapulco. Deze morgen in Acapulco liet ik de kans voorbij gaan om in de laatste paar uurtjes voor vertek een extra krokant korstje te kweken. In plaats daarvan lag ik in bed bij te komen van de borreltjes die nog genuttigd werden na “het laatste avondmaal” met de singles van de Fox Viva Mexico reis. Na geruime tijd te zijn weggeweest uit de mexicaanse routine van het reizen begeleiden, voelde deze reis voor mij ook een beetje als op vakantie gaan. Ondanks dat de route, de lokaties en excursies hetzelfde zijn gebleven, haal ik erg veel voldoening uit het feit dat ik als “amateur lekkerbek” precies weet wat ik in welk restaurant ga eten en waar we de ladiez-night kunnen vinden. De groep en de chauffeur zijn natuurlijk elke keer anders, en over beide heb ik niet te klagen. Dit keer werkte ik samen met Arthuro Garcia, een zeer vriendelijk en aandoenlijk meneertje met een bijna functionerend gehoorapparaat in één oor en zijn andere oor half uitgeschakeld. Om de gemaakte afspraken over te brengen, moest ik mijn woorden soms enige kracht bijzetten. Brullend door de bus om vervolgens een ander antwoord terug te krijgen, heerlijk. Tegen het eind van de reis werden we er allebei melig van. Fijne kerel en zeer goeie chauffeur! Daar bleken de mensen hetzelfde over te denken, want de lieverd kwam de morgen na het laatste avondmaal vertellen dat ie zo blij was met zijn fooi. Ook ik ben tevreden, kan straks thuis weer een aantal rekeningen betalen! Mijn eeuwige koopzucht kan ik deze reizen bevredigen met het kopen van spulletjes die straks in Bocas in een winkeltje komen te liggen. De eigenaresse heeft me strker nog $500 meegegeven om gelijk van start te kunnen gaan. Ik heb dus al verschillende gekko’s ingeslagen en had in het begin van de reis aluminium spiegels besteld. En daar ging het gisteren bijna helemaal mis. Op dezelfde morgen van mijn vlucht naar Cancun ging ik de spiegels ophalen. Deze morgen was ik er ook achtergekomen dat ik de spiegels niet kon meegeven aan een college, omdat zij een binnenlandse vlucht zouden nemen. Met mijn baggage zat ik inmiddels aan het maximum, dus zelf kon ik z eook niet inchecken zonder de bonus te betalen. Vervolgens leek ik “het” alternatief gevonden te hebben om de spiegels alvast naar Panama te sturen voor 80 dollar. Gelukkig had ik de priljante ingeving om eerst maar ff in te checken bij Mexicana, waar het natuurlijk retedruk was en de tijd langzaam wegtikte. Uiteindelijk absolute mission impossible, in een race tegen de klok naar Aeronexpress om de spiegels als nog op te sturen. $80 bleek het basistarief te zijn waar de kilo's bovenop werden geteld. Ahum, 33 kilo bleek in totaal $350 te kosten…. Een viervoud van wat die vervloekte dingen me gekost hebben. Dat feest ging niet door natuurlijk, en stond ik ook nog op het punt hiervoor mijn vlucht te missen. Om een lang verhaal kort te maken heb ik de spiegels en mijn hangmat moeten achterlaten om als een speer richtin Mexicana te sjeesen. Het einge wat ik nu nog kan doen is mijn vriend Arthuro bellen: “Hola Arthuro, ik heb een probleempje, zou je iets voor me kunnen doen?” Krijg ik vast iets anders te horen: “ Gracias mi vida, ik vond het ook prettig om met jou te werken!”. Probeer het eerst maar ff in een tekst message, denk ik.
Wordt vervolgd...